Berggeit de weg kwijt

Zondag 21 augustus 2011 - berggeit de weg kwijt

Vandaag kom ik traag op gang. Laat het bed uit, ontbijt op mijn allerromantische balkon, boek doorspitten, kaart bestuderen. Ik wil wat van de omgeving zien en er zijn diverse wandelroutes. Laat ik eens met een niet al te ingewikkelde beginnen. Verder is er ook nog een hele lange wandeling naar een klooster en kun je naar een paradijselijk eilandje. Dat lijkt me allemaal wel wat. Vandaag in de benen naar de drie dorpjes die als in een amfitheater op de bergen rond de baai zijn gebouwd.

Bij de receptie vraag ik waar mijn route begint. Weg uit, bij de kruising links, dan rechts en dan zie je links het pad. Om 13:00 uur start mijn trip. Het pad moest niet ver zijn. Ik ben al even aan het stappen. Geen pad. Toch maar terug naar de kruising. Aha! Je kunt ook anders naar links en rechts... Pad gevonden. Tjirpende krekels continu, hagedisjes schieten in het voorbijgaan voor mijn voeten langs. Het pad leidt omhoog. Uitzicht over de baai. Schitterend! Kleine witte kapelletjes doemen op uit het niets. Na een flink eind lopen kom ik bij het kleine dorp Lagada. Het water gaat hard in deze warmte. Ik haal een nieuwe fles en wat suikers in de vorm van een stukje baklava en soort liga's. Geitenpoep op het pad. Een eind verderop is Stroumbos met nog iets verder de schitterende Byzantijnse kerk van Panagia Epanohoriani. Ja inderdaad, een hele mond vol.

Vanaf hier is het onduidelijk hoe ik nu verder moet. Er is een pad maar de plaats op het bordje staat niet op mijn kaart. Op goed geluk stap ik wat verder. Mijn gevoel zegt dat ik de andere kant op moet om het halve rondje te kunnen maken. Bij de kerk zijn twee mensen aan wie ik de weg vraag. Zij willen ook naar Tholaria. Samen zoeken we naar het pad. Het kost even wat moeite maar dan hebben we de nummer 4 weer gevonden. Adembenemend mooi hierboven met weer uitzicht op de baai. Uiteindelijk bereiken we Tholaria waar ieder zijnsweegs gaat. Bij de locale taveerne haal ik een nieuwe fles water. De uitbater maakt een praatje. Hij is ook in Nederland geweest; Amsterdam, Rotterdam en Terneuzen. Ik krijg voor in mijn waterzak spontaan wat ijsklontjes van hem en de tip naar het strand Mikra Vihala te gaan. Dat moet zo'n 25 minuten lopen zijn. Terug weet hij niet... Berg op hè!

Het is al rond half vijf. Veel tijd gaat er niet resten voor het strand. Het pad gaat pittig naar beneden en je moet hier en daar over flinke rotsen klimmen. Via een slalompad met keien en vervolgens nog wat klauterwerk kom je uiteindelijk bij een plaatje van een afgelegen keienstrandje. De zon is al aan het zakken en even vrees ik dat het strand al zonder zon zit. Een beetje naar rechts kan ik nog net mij oranje pareo uitspreiden. Ligt best hard van die grote kiezels, maar na vier uur zweten is het wel erg lekker met de voeten door het water de stampen en lekker gestrekt te gaan. Helaas verdwijnt de zon al snel achter de berg. Ik pak 10 minuten extra stralen door de bergwand wat omhoog te klimmen. Om 18:00 uur is het na drie kwartier rust toch echt gedaan met de pret. Ruim tijd voor de terugweg.

Grote rotsblokken over, nog meer blokken. Wow berggeiten! Al klimmend laat ik het strand achter. Hmmm... het oer het pad toch het pad ongeveer wel beginnen. Waarschijnlijk ga ik iets te ver naar links. Ik klauter wel wat naar rechts, dan kom ik het pad vanzelf wel tegen. Ik vervolg vrolijk mijn toer. Hmmm nog steeds geen pad. De route wordt steeds moeilijker. Ik moet meer en meer kapriolen uithalen een verdieping hoger te komen. Maar het moet toch kunnen! Nog een stuk verder, nog meer disteldoornen en andere prikplanten. Behendig baan ik mijn weg. Maar dan zijn al die stekels niet meer te ontwijken en lijkt het juiste pad nog bij lange na niet in zicht. Ik ben al bijna een uur aan het klimmen waar zelfs de geiten respect voor hebben. Hier en daar mis ik iemand die mij zekert. Dit is real life sportklimmen. Ik heb nog ruim een uur voor het donker wordt. En nu voel ik mij ineens wel erg op mijzelf aangewezen. Stel nou dat ik de weg terug niet vind. De beste keuze is omkeren. Richting strand, want dan weet ik in ieder geval waar ik ben. Nu heb ik echt geen idee! Ik besluit voor de zekerheid te bellen naar het pension. Want je weet maar nooit. De route omhoog was dusdanig lastig dat ik er tegenop zie dezelfde weg terug te moeten. Ik krijg niemand aan de lijn. Dan toch maar terug. Marios belt. Ik zeg dat ik het psd niet kan vinden, terug ga naar het strand en hem daar weer bel. Gezien het donker wordt, het hier en daar echt link is en ik solo wandel lijkt het me verstandig iemand te laten weten dat ik zoekende ben.
Mijn benen worden er niet fraaier op. Hier een kras, daar een schram. En kom ik nou die enorme rots weer af? Linker hand greepje aan die rots, rechter in die richel, linker voet verplaatsen, rechter voet verplaatsen, rustig blijven. En toch moet ik opschieten. Ik heb nog ruim een uur tot het donker wordt.

Gelukkig, het strand. Daarvan kan ik tenminste zeggen waar ik uithang. De rest van mijn tour had ik alleen maar rotsen en distels kunnen omschrijven. Ik zie nu dat ik te ver links ben gegaan. Dus dan moet ik naar rechts. Rode stippen op de stenen. Mooi! Dat gaat voorspoedig. Grote keien, goed te nemen. Nu moet het pad toch snel volgen. Verdraaid! Weer die stekels en in toenemende getalen. Niet goed dit. Terug. Ik bel Marios dat ik het strand heb bereikt maar het juiste pad nog niet. Moet ik nu richting berg of richting berg met molen lopen. Hij gaat een vriend bellen die het pad beter kent en belt me over twee minuten terug.
Waarachtig, opeens zie ik een houten bordje met in het Grieks Tholaria geschreven! Hier moet het pad zijn en warempel! Hoera, gered! Ik zat al te denken aan overnachten op het strand, dat ik nog wel water heb, wat cranberries en een mueslireepje. Zou apart zijn de volgende dag als een vroege toerist denkt als eerste bij het strand te zijn en door mij verslagen te zijn. Maar niets van dat al! Marios belt. Ik meldt het pad gevonden te hebben. Gelukkig!

Dat voelt bevrijdend zeg. Het is 20:00 uur. Precies twee uur heb ik lopen klauteren... Iets langer dan gepland... In Tholaria is ook de weg naar Aegiali niet aangegeven. Dan maar weer in de taveerne waar ik voor mijn trip naar het strandje water haalde. De waard strekt zijn armen wijd uit als ik binnen kom. Hij weet ervan dat ik zoek was. Zo waar heeft Marios van alle mensen die je kunt bellen juist de man gebeld waar ik vooraf een praatje maakte.
Ik spek de kas met een cola en vraag aanwijzing voor het pad terug naar het pension. Om 20:15 uur gaat de bus. Maar nu ik toch al zo'n eind heb gelopen kan dat half uurtje er ook wel bij. Een man op het terrasje wijst mij het begin van het pad. Dat moet je ook maar weten. Tussen twee auto's door zit het pad verstopt. Terug is bergaf en de goed verlichte benzinepomp achter pension Askas is een mooie marker in het landschap.

Uiteindelijk ben ik 20:45 uur terug. Het is al donker en ik verlang naar een douche. Heerlijk is dat zeg! Helemaal fris en niks gebroken ga ik naar de taveerne beneden. Naar het centrum wil ik nu even echt niet meer, al is het maar tien minuten verderop. Genoeg gelopen! Bijna acht uur onderweg waarvan slechts drie kwartier op het strand en meer geklauter dan me lief was. Ik mag zitten.
Ik bestel salade en fried fish. En dan krijg ik een enorm bord met in zijn geheel gefrituurde minivisjes, sardientjes ofzo. Uhm, ik had mij er iets anders bij voorgesteld. En vijftig visjes met kop er nog aan ga ik echt niet wegwerken. Ik vraag als alternatief kip uit de oven. Gelukkig, die ziet er niet zo eng uit.

Na mijn diner naar mijn prettige onderkomen, nummer 13. Lekker even interniksen. Planning voor morgen is naar het paradijselijke eiland Nikouria te gaan. Eens zien wat voor avontuur ik daarvan kan maken!