Xian pagode, terra cottaleger en zijdefabriek.

Wekker weer vroeg en uiteindelijk om even na 0800 uur eruit. Inpakken, eten, koffers in bagageruimte, uitchecken en de metro in.

Plan voor vandaag is een Mini pc'tje te kopen die hier heel voordelig te krijgen zijn. In internetcafé's is bijna overal wifi en we zijn niet met pc's ter plekke dus dat helpt dan weinig. Eenmaal bij het einde van lijn 2 horen we van een jongeman dat we weer verder moeten met de metro naar Bagou. Op ons metrokaartje staan een aantal lijnen nog niet aangegeven. Die zijn nieuw sinds de Olympische Spelen.

Het is veel verder dan gedacht. Pas even voor half 12 zijn we er. We hebben een uur om een deal te sluiten. Onvoorstelbaar veel electronica bij elkaar. Je hebt hier echt alles! En alle verkopers zien je maar wat graag komen en trekken je een voor een de winkel binnen. Nou ja winkel... Het is meer als een beurs met allemaal stands. Het is wel een sport. Ik krijg er lol in. Hier vragen, daar vragen en lekker afdingen. De verkopers spreken slechts een paar standaardzinnen of woorden Engels. De rest mag ik in het Chinees zien te klaren. Na een ronde pc-boeren besluiten we voor Dell te gaan.

We moeten aan een tafeltje zitten om de formaliteiten af te handelen. Ik wil met visa betalen maar het lijkt net alsof ze daar nog nooit van hebben gehoord. Ik wordt op sleeptouw genomen van de ene pinautomaat naar de andere en van de ene geldbalie naar de andere. De Engelse vocabulaire van de verkoper is op en nu is het mijn beurt in het Chinees. Hij ratelt en ratelt alsof ik zelf Chinees ben. Uit de flappentap komt net niet genoeg poen want visa beschermt mijn kaart tegen onverwacht hogere opnames. Ik vind dat ik genoeg heb bewezen dat mijn visakaart werkt en krijg genoeg van het heen en weer gesleur. Terug naar het kantoor. Ik mag het resterende bedrag toch op mijn visa voldoen. Pfff, had dat dan voor alles gedaan dat had me een hoop gesleur bespaard. En nog schiet het niet op. De verkoper wil nog wat geld. Ik volg het niet, heb alles toch al betaald??? Ik krijg een Engels sprekende dame aan de lijn die meldt dat de man Europese munten spaart. Tot twee keer toe mag ik uitleggen dat ik geen euro's bij me heb en dat de tijd voor ons dringt. We moeten nog met de trein! Kom op met de tasjes, we gaan! Nu maar hopen dat alles klopt verder. Het is al 1300 geweest, terwij we uiterlijk 1230 uur terug wilden. Dus nu met de taxi terug naar het hotel. Het valt mee, slechts een half uur en 50 rmb. Ijsje en broodjes halen en deze in de heerlijk koele lobby verorberen wachtend op de taxi.

Aan de praat met een lieve Chinese die graag haar Engels oefent en mijn msn wil hebben. De meegenomen visitekaartjes komen wel op hier.

Om 1500 uur staat de taxi voor en een half uur later staan we op Beijing Xi Zhan, het enorme westelijke treinstation van Beijing. Voor buitenlanders schijnt het nogal een beproeving te zijn, vandaar dat we zo op tijd zijn. Maar het gaat gesmeerd, we kunnen de karakters lezen en zien dat we naar wachteruimte 9 moeten. Een gigantische zaal waar elk plekje benut is. Op de stoelen, op de grond, braaf wachten tot de deur naar het platform open gaat. Iedereen wacht geduldig en voor persoonlijke ruimte is geen plaats. Ondertussen kun je je nog even door de massa wringen om bakken met noodles en minder bestembaar voedsel te kopen. Zelfs gelakte gedroogde pekingeend in zak zit ertussen. Overigens niet eens het raarste dat we vandaag zagen. Vanmiddag lag er in een winkeltje vacuümverpakte kippenvoetjes op de toonbank. Beetje laf, niet gekocht.

De trein in. Wagon 13, zien we op het kaartje en zelfs onze plaatsen kunnen we vinden zonder te vragen. De Chinese lessen leveren hun vruchten op!
We zijn wel wat verrast door de inrichting. Het is eigenlijk een soort slaapzaal met open hokken met 6 bedden. De baggage gaat boven de gang op een plank.

Al in de wachtruimte valt ons op dat we in de megamassa chinezen echt geen andere toerist zien. Ook in deze wagon en zeer waarschijnlijk op de hele trein zijn de enige withuiden. We vallen op! Iedereen stelt zich erg beleefd en bescheiden op, gaat in het gangpad zitten zodat we plek hebben. In onze coupé is tv en dat trekt kids. Langzaam maar zeker stroomt ons deel vol. Ze hebben eten bij KFC gehaald en ik mag ook een kluifje. Verder bestaat ons diner uit poeder en droogvoer.

Deze trein is een stuk sneller dan de transsib, heeft tv, een hurktoilet, een ruimte met 2 wastafels en een kraantje met heet water voor alle thee en de noodlehappen. Nouk legt de kids het kaartspel pesten uit. Pret!
De rit duurt 11 tot 12 uur. Dat betekent midden in de nacht weer van het bed gelicht worden. Het hotel is gelukkig dichtbij het station, op loopafstand.

Dezelfde dag nog hebben we een excursie naar het terra cottaleger. Veel rust zit er al weer niet in...
Om 22.00 gaan accuit alle lichten uit. Mooi! Ben moe. En ondanks dat duurt het nogal voordat ik de slaap kan vatten.

Net in mijn remslaap schrik ik bruut wakker. 'Sas! Check je spullen!' Slaapdronken grijp ik naar mijn tas. Die ligt er nog. Nouk vertelt dat zij plots wakker werd van een man die zoekend in onze coupé hing. Toen hij merkte dat nouk hem zag rende hij weg en zus er achteraan. Onderweg naar de volgende wagon staat een man in de weg waardoor het volgen niet geheel vlekkenloos verloopt. Ze ziet hem ergens een bed in schieten en doen alsof hij slaapt en even gaapt. Behoorlijk adrenalinebevorderend!
We zoeken onze spullen door en Anouk is kennelijk net op tijd wakker geworden. Er mist niets!

Met een kabeltje bindt ik onze tassen vast en eenmaal wat bedaard kunnen we verder slapen.

Nogmaals bruut wakker; de trein komt in 7 minuten aan. Zoef, zoef, graai, graai. Uiteindelijk blikt het gehaast onnodig. We hebben zeker nog een uur. Om 0700 uur staan we op het station.

Wordt vervolgd!
Saskia