Donderdag Disneydag

Even wat anders dan shoppen vandaag, anders wordt onze trip zo eentonig..;-)!
Er zit weinig tempo in. Na ontbijt op de kamer verlaten we om 10.00 het hotel. Ok toch even naar een winkel om de hoek. Ik moet een tas hebben om de souvenirs in te doen om mee te nemen als handbagage en we willen nog een beschemhoes voor onze nieuwe Mini pc, die sinds de aankoop niet een keer aan is geweest vanwege ons misschien ietwat volle programma.

Afijn, rond 11.30 uur de metro in en na twee keer overstappen zijn we drie kwartier later in Hong Kong Disney! Hey giet van de regen, beter kun je het niet treffen. In ieder geval is het niet druk en doet de verkoop van de regenponcho's het lang niet gek.

Het kaartje hebben we al via het hotel geregeld. Naar binnen! Tenminste... Al het eten en drinken moet buiten blijven. Ik was er al bang voor. Per accuut lassen we een turbo picknick in; halve liter coke erin... Burp! Broodje en appel, schrok, schrok, klaar!

We belanden op Main street. Winkels! Nou, zullen we die maar eerst doen dan hebben we dat gehad. Zeker als je nog nooit naar Disney bent geweest is het een kleurrijk paradijs met zwaar magnetische werking. En zo komen er twee leuke t-shirts, sleutelhangers en koelkastmagneten bij de kassa te liggen.

Naar adventure land, meteen naar de lion King musical high speedversie. Mooie kostuums, dans en zang. Met de boot naar Tarzan's boomhut en een grappig vaartje over de rivier. Bak popcorn, kop koffie, maiskolf naar een 3d voorstelling en naar de Golden Mickey show in Fantasyland.
Verder is het in fantasyland vooral gericht op kleine kids. In Tomorrowland gaat Anouk in de space mountain. Ik pas, heb geen zin groen uit te slaan. Het blijkt mee te vallen. Hij gaat hier niet over de kop in tegenstelling tot Disney Paris.
We nemen een tekenles Mickey tekenen en dan is het wachten op het vuurwerk. Bij het sprookjeskasteel van Assepoester verzamelen alle parkklanten zich om 20.00 uur voor een schitterend vuurwerk afgewisseld met animaties geprojecteerd op het kasteel. En dat we in China zijn waar het vuurwerk een speciale rol speelt wordt hier wel heel erg duidelijk. Wat een kruitgeweld!

Na het lichtspectakel verlaten we het park en gaan we met metro naar de sushitent niet al te ver van ons hotel. Als we buiten een kwartiertje willen wachten krijgen we het eten voor 50%. Dat is wel de moeite! We zitten aan een bar waar in het midden koks druk bezign zijn met de rijsthapjes maken en de schoteltjes met alle creatieve maaksels op een soort lopende band aan ons voorbij gaan. Het eten is heerlijk en de entourage vermakelijk.

Buikje rond de straat op voor een laatste avond Hong Kong. Nog even ons onderdompelen in de neonlichten en de drukke straten. "Massage?" Nee dank. "Tailormade suite, dress, handbag?" Ook al niet. We zijn er al redelijk immuun voor geworden. "Watch, madame, copy watch, copy Rolex, have a look!" Deze mannetjes, keurig gekleed, net overhemd, meestal Indiase afkomst, hebben we ook al dagen omzeild. We halen de Rolex wel op zo'n marktje.

Paps gisteren aan de lijn: "En heb je al wat moois voor mij gevonden?" Uh nee, die op de markt waren niet mooi genoeg en verder worden we alleen aangehouden door van die louche verkopertjes op straat. "Moet je meegaan!" zegt Joop. "Die hebben ze juist!"

Met dit in ons achterhoofd worden we voor de zoveelste keer aangesproken door zo'n klein ventje met glimmend uurwerk aan de pols. "Copy watch, madame?, Handbag?" Ik mompel naar Anouk of we er wat mee moeten. We hebben immers nog geen klokkie voor paps en paps zei: "Meegaan!" OK, niks te verliezen, kijken kan altijd, kopen hoeft niet.

Achter het overhemd aan, weg over, stop. We moeten met een andere man verder. Grote dikke Indier. "Men's watch? Ladies watch?", komt er in telegramstijl uit. "Men's watch", antwoorden wij, als ware wij profihorlogedealers. Een trappenhuis in. Tijdens het bestijgen van de trap komt een ander naar beneden. Hij overhandigt de dikke iets. Ik zie ook geld van hand wisselen. Dit voelt wel wat duister...

Lift in. De man twijfelt. Etage 9 of 10? Hij drukt beide knoppen in. Waar gaan we heen? Gelukkig stapt ook nog een vrouw binnen die normaal oogt. "Dan kan het nooit al te fout zijn hier." Lift uit. "Get key", ontcijferen we uit de met zwaar accent besmeurde woorden.
We wachten braaf en de man komt terug met inderdaad een sleutel.
Een dubbele deur moeten we door, bestaande uit een ijzeren hek en een stalen deur.
We belanden in de meest onvoorstelbaar duistere achterkamer die je je kunt voorstellen. De deur gaat quasi dicht, een papiertje voorkomt dat de deur in het slot valt.
We mogen plaats nemen aan een gammel bureautje met ditto stoelen. "What brand do you want?", vraagt de dikke. Koelbloedig, maar vooral leek zijnde op gebied van polsklokken antwoord ik: "What brand do you have?" De man haalt wat plastic zakjes uit een laatje.

Een Rolex, nog een Rolex,een Mont Blanc,een IWC, het ene na het andere horloge komt uit weer een plastic zakje. Het ziet er allemaal even kermisachtig uit. Een enkele valt een beetje mee, maar erg onder de indruk zijn we niet.
IWC was het toch, die paps wilde? "Do you have more Ai dobbel joe sie?" vraag ik. De man belt, gaat even weg. Voor ons ligt een hele rij uurwerken. Anouk: "Zou hij nou weten hoeveel hij er heeft neergelegd. Ik kan er zo eentje nemen. Heeft ie toch niet door." Ik: "Dan krijg je meteen de kogel..."
We laten ze braaf liggen. Eigenlijk willen we wel een foto maken van deze schimmige plek. We durven niet.

De man komt weer terug in het appartement dat duidelijk louter voor dit soort doeleinden wordt gebruikt. Tralies voor de ramen, slechts wat dozen en plastic zakken vullen het interieur. En natuurlijk het bureautje met de schoolbankstoeltjes. Wel even wat anders dan de fraai ingerichte Cartier en Rolexzaken een paar verdiepingen beneden ons.
Nog wat klokken, ook een paar IWC. Een valt wel mee. Daar willen we wel iets voor bieden. De man vraagt 85 US dollar. Geen kans. "What's your price?", vraagt hij. Anouk antwoord ijskoud: "20 dollar". Dat zit ver onder het bedrag wat hij in gedachten heeft. Hij gaat naar 45 dollar. We schudden het hoofd en maken overduidelijk dat het voor dat bedrag geen schijn van kans maakt. "Give me your best price." "Twenty five", zegt Anouk. De man schudt het hoofd en heeft door dat dit een zaakje hopeloos is. Hij geeft het op.

Wij zijn blij naar buiten te kunnen. Geen horloge maar wel een ervaring rijker. Meet the underworld!

Nog even de straten door. Horloges doen we vandaag niet meer aan. Morgen weer een kans.