Sierra Maestra-Santiago

We beginnen de dag superrelaxed. Bij de waterval naast ons hotel is een heerlijk verfrissende poel. Natuurlijk moeten we ook even achter de waterval staan en als blijkt dat het water diep genoeg is duiken we vanaf een rots door de waterval heen de poel in. Heerlijk! Wel na de plons alle kledingstukken op zijn plek hijsen. Je dondert toch best met een vaart het water in.

We richten op 12 uur vertrekken uit El Salton. Voorafgaand aan ons vertrek nuttigen we de almuerzo in het restaurant van het hotel. De bediening is megatraag. Dianysel is even voor tijd er al. Ze slaat de uitnodiging bij ons aan te schuiven af. Hiermee wordt de grens toerist-Cubana wel zichtbaar. Bij haar thuis aan tafel kan wel maar andersom lijkt er een kloof te zijn.

Gids Ricardo helpt ons met de koffers en zwaait ons uit. Hij heeft speciaal geinformeerd hoe laat wij vertrekken. Bijzondere man. Met Dianysel op de achterbank hebben we een supergids voor de trip naar Santiago de Cuba. We gaan via de onvoorstelbare hobbelweg naar Contramaestre. Tussendoor houden we twee korte stops. Dianysel wordt kotsmisselijk door al het gehobbel. Je zou denken dat ze wel wat gewend is hier. Haar normale vervoer gaat doorgaans per camion, in een afgeladen pick-up truck, gezekerd met een dun touwtje is het dan uren staan in de brandende zon of in de plensende donderbui.

Aan de rand van Santiago stapt Dianysel uit. Als we de huizen hier vluchtig bekijken hebben we het vermoeden dat het leven in de suburbs niet erg rooskleurig is. Dianysel verlaat dankbaar de auto en wij hebben haar tas stiekem met wat aardigheden gevuld...

Het is nog een aardige zoektocht naar ons hotel, hartje stad. Veel eenrichting en smalle straatje. Voordat je het beseft rij je tegen het verkeer in. Een plots fanatiek geroep komt je tegemoet. Vragen, vragen, nog eens vragen. We moeten toch erg warm zijn. Hotel San Basilio, achter mintgroen verscholen in een rustig smal straatje. Bij aankomst is de sfeer wat beklemmend en vormt een groot contrast met de ontspannen sfeer in de bergen waar we net vandaan komen.
Dat wij moe zijn en daardoor wat minder kunnen incasseren dan anders speelt zeker een rol. Chico's die direct op je af komen en je auto willen bewaken. Na onze eerdere ervaringen zijn we erg op ons qui-vive. We letten zelf wel op de auto. Natuurlijk krijgen we te horen dat we niks te vrezen hebben en dat jatpraktijken alleen in Havana voorkomen. Dianysel heeft ons vast niet voor niets gewaarschuwd. Laten wij het advies van de local maar volgen. Mensen niet te dichtbij laten komen. Hulp afwijzen.

Heerlijk als we eenmaal in ons hotel zijn ingecheckt. Een knus vertrek, kleine patio, mooie kamer met hoog plafond, keurige badkamer met zelfs een bad! We zitten hartstikke centraal, om de hoek van Parque Cespedes. In de straat zoeken we een restaurantje. Beneden is het vol. We mogen naar het dakterras. Via een naar pies stinkend gangetje komen we boven waar nauwelijks verlichting is en wij de enige gasten zijn. De bediening blijft uit. Wat te doen? Uiteindelijk komt er iemand. De kaart is pover en biedt vegetariers wel heel erg weinig. We lopen naar het Parque Cespedes en eten bij Casa Grande. Veel toeristen, mooi uitzicht over het park, live bandje, salsa! En gelukkig overdekt want het begint toch weer te hozen!