Jericho - Wadi Qelt - Ein Boqeq

Al om 07.00 uur gaat de wekker. Linda heeft gisterenavond met Sharif onderhandeld over de taxirit van vandaag. Dat ging niet vanzelf. De luie Palestijn lijkt maar niet te snappen dat je het leuk vindt om te wandelen. Waarom lopen? Er zijn taxi's!

De taxichauffeur staat voor en begint gelijk al over waar hij ons allemaal wel naartoe kan brengen. Nee, wij willen zelf, geen gids, geen auto, lopen. En Gassan dient ons slechts na afloop weer even op te halen aan het einde van de Wadi. Wij bellen. Simpel toch?

De man rijdt, het uitzicht wordt mooier en mooier, eigenlijk te mooi. Hier willen we wandelen, niet rijden.
De man stopt. Er is een roadblock, mega blokken beton en puin blokkeren de weg. Tot hier kan hij ons brengen. Om de hoek is het klooster. Een andere man op ezeltje wil ons er graag heen hobbelen. Nee, wij willen niet hobbelen, we willen naar het begin van de Wadi aan Israelische zijde. De chauffeur begint te sputteren, zegt bang te zijn. Lin wijst hem op de gemaakte afspraak en na enig gedoe stappen we weer de taxi in. Grens over. Het lijkt goed te gaan. We zien veel soldaten en toeristen. Hier moeten we vast zijn. De man rijdt door en weer wordt het landschap te mooi. Haha, hij rijdt ons nu vanaf Israelische kant naar het klooster. Het wil er maar niet in dat je er voor je lol heen wilt wandelen. "Terug!", zeg ik. En warempel, de man keert om en we kunnen eindelijk op pad.

Er lopen onwijs veel Israelische soldaten. Eentje zegt dat het niet veilig is naar Jericho te lopen, waarop wij zeggen er net ongeschonden vandaan te komen. Er wordt wat geinformeerd en we mogen wandelen. Eindelijk!

Een onwaarschijnlijk uitzicht. Zand, een enorme bak zand in mooie formatie. Op de heuvel Israelische soldaten. En vreemd genoeg voelt dat niet eens zo bedreigend. Ze zijn er uiteindelijk voor onze veiligheid.

Het is lekker warm, doordrinken dus. We lopen langs het aquaduct die als gids dient voor onze route. Onderweg slechts twee keer een geitenhoedertje en verder niemand.
Dan zo waar een bordje; door de Wadi of langs het aquaduct. Aquaduct hebben we al gehad dus doe maar Wadi. Het begin valt wel mee, maar dan moeten we echt flink klauteren en langs doornestruiken en vervolgens langs nog onmogelijkere rotsformaties. Dit wordt niks. We gaan terug voor de route langs het aquaduct.

Dit gaat weer super. Korte pauze onderweg met gezelschap van Mogammed, en kudde van 200 geiten. Verder langs het aquaduct. Tot we bij het klooster aankomen. Deze ligt net als het klooster van Qarantul geplakt aan een rotswand.
Een dikke kloosterdeur wacht op zijn bezoekers. Boinkboink met de klopper. Het echo't tegen de rotsen. Het geeft je echt een Remi-gevoel. twee kijkgaatjes gaan open. Ik trek mijn shawltje nog even recht. We mogen erin, maar wel met NOG een extra doek.

Al weer een monnik. Hij zit met kat aan de voeten. Zwart gewaad, baard, the usual. Uitzicht op rotswanden met geerodeerde grotten. Stilte. De man in burger leidt ons door de vertrekken van het klooster. overal nogal donker. Schedels in kistjes van omgekomen monniken en zelfs een geheel geconserveerd gebleven monnik in een glazen kist. De droogte hier heeft hem van nature gebalsemd. Zijn enkel en versleten sandaal zijn zichtbaar. De rest ligt onder een kleedje. En in het kistje ligt hij omdat iedereen aan hem ging plukken om een uniek souvenir mee naar huis te kunnen brengen: een stukje monnik!
Een kan aanmaaklimo staat voor ons klaar. Erg welkom.
Grappig is de verklaring van de droge aquaduct: "The jews took the water!" En dat terwijl wij zelf getuigen waren dat een stel Arabische jochies het aquaduct aan het restaureren waren. Zo komen de praatjes de wereld wel in!

We vervolgen onze route. Het einde kan niet meer ver zijn. Een uurtje lopen nog, schatten we.