Santiago - stad verkennen

De stad is bij daglicht een stuk minder dreigend. Wat meer uitgerust gaan we op pad. We gaan op zoek naar het beroemde straatje Calle Padre Pico, waar een lange trap naar beneden gaat. Eenmaal daar zien we niet erg wat er zo bijzonder aan is. Wel belanden we in een volksbuurt. Allemaal mensen druk aan het leven. Verkoop van dagelijkse spulletjes op kleedjes. Kaarten, potten, pannen, bestek, bekertjes; kiets u maar!
We voelen ons wel wat bekeken. Weinig toeristen hier. Maar eigenlijk maakt het niet uit. Opvallen doen we overal wel. Voor de "Pssssttt!" zijn we al bijna immuum, net als de toegeschoten woorden in het voorbijgaan als: "Que Linda, Hermosa, Bonita!" en ga zo maar door. We belanden in een drukke winkelstraat. De winkels zelf zijn bijzonder. Enorme rijen vergapen zich van buiten naar binnen, kijkend naar de waren en wachtend op hun beurt naar binnen gelaten te worden. Wij gaan een soort supermarkt binnen. Bijzonder assortiment met zelfs wc-potten. Boven is er kleding. Er is een allegaartje aan spullen. Van elk kledingstuk is er een. Het moet maar net jouw maar zijn. Een tweede is er niet. Passen? Dat kan, heb je even? Er is slechts een paskamer. Een enorme rij wacht geduldig. Stel je dus even voor hoe je aan het stressen bent in het hokje van niet meer dan een vierkante meter omgeven door een bruinig fluwelen gordijntje, wetende dat die hele rij op jou wacht.
Er is ook een aparte winkeltje met merkkleding in de supermarkt. Ook hier een enorme rij mensen wachtend op hun beurt binnen te worden gelaten, hopend op een toevallig passend en binnen budget vallend hip kledingstuk.
Een vrouw probeert met ons Cubaanse pesos voor convertibles te wisselen. Zonder deze valuta kom je niet ver als je als Cubaan kleding en andere waar wilt aanschaffen. De bakker is helemaal bijzonder. Er staan best een flink aantal taarten op de planken. Het bijzondere eraan echter is dat deze allemaal precies hetzelfde zijn: Rond, met wit schuim en zoetroze garnering. Het komt wat Oostblok-achtig over.

Bij Casa Grande zoeken we op het dakterras wat verkoeling. Heerlijk windje en prachtig uitzicht over de basiliek, het park en de rest van stad, met in de verte de zee.

Na de pauze scoren we een taxi naar het fort, net even buiten de stad. Het is even onderhandelen. Voor 10 pesos hebben we een retourtje naar het fort in een echte flitsende gele Chevy! Volgens het boekje ben je er normaal zo 25 pesos aan kwijt en volgens Anouk kon het heus voor minder. De chauffeur brengt ons er keurig en wacht tot wij genoeg indrukken hebben opgeslagen. Mooi fort, mooi uitzicht over zee. We wachten de kanonschoten ter ere van de puesta del sol niet af. De taxi, al drie generaties in de familie, brengt ons naar ons hotel.

We eten weer bij casa grande. Leuke sfeer, wel veel toeristen. Bij terugkomst maken we kennis met een ook zeer Cubaans fenomeen: stroomuitval. Het hotel is in donker gehuld. Kaarslicht in de lobby. Op onze kamer is het eveneens gezellig met het schijnsel van de verschillende zaklampjes.