Jericho - Klooster Qarantul - Boom Zacharias - Abu

Best bijtijds op. Ontbijt op ons terras: pitahbroodjes van het diner van gisteren, baklava, muisjes ui NL (jaja!), water. Zon schijnt volop. Na het ontbijt lekker een uurtje zonnen op ons terras. Briesje erover. Geen pottenkijkers. Prima start van de dag.

Om 10.30 uur wachten we in het kantoortje van oerluie huismeester Shariff. Het is een best gezellige vent die op welk moment van de dag dan ook moeite heeft de ogen open te houden. Zou het best mooi ogende schoonmaakstertje daar in de late uren een rol in spelen? Schoonmaken doet ze in ieder geval niet al te veel...
Een vriend van Shariff babbelt over voetbal. Hij kent alle leden van het NL-eftal, zelfs beter dan Linda!

Broer Bazil brengt ons naar de fietsenmaker. Voor 15 sjekel is de fiets de hele dag van ons. Op 2-3 km fietsen ligt het kabelbaantje naar het klooster Qarantul. Aan de wand hangt een foto van een Oostenrijks berggezicht in de winter. Dat krijg je als een Europses fabrikant een kabelbaantje plaats in Palestijns gebied.

Boven genieten van het uitzicht. Wat een wijdsheid. Nevel in de verte. De Jordaanse bergen nauwelijks zichtbaar. Het klooster is voor het grootste deel uitgehouwen in de rotswand. Hoe hebben ze het ooit bedacht! Het schijnt er in de zomer niet te harden te zijn. In de grotten is het dan nog het beste toeven. Daar wordt het slechts 40 graden. We lopen lang kleine vertrekken door een smal soort gang en komen bij het kerkje aan. Een klein soort kapel met beschilderd koepelplafond. Een orthodoxe monnik in zwarte pij, leren riem, afgetrapte leren schoenen, snor, baard en gebreid mutsie op leidt ons rond. "Take off your hats", zegt hij nors tegen de heren in het gezelshap. De monnik is zo te horen een afgedwaalde Amerikaan met een pathologisch waarheidzegdwangneurose. Lin gaat met hem in gesprek over de visie van de Katholieke kerk. De monnik weet hoe het zit. De Katholieken prediken slechts over de duivel en de hel. Dat weet hij zeker. Hij heeft een vriend en die heeft een boek en daarin staat het! Dat Lin zegt dat ze in de Blaricumse kerk nog nooit hierover gehoord heeft doet absoluut niet ter zake. Hij weet hoe het zit, hij is monnik, hij heeft gelijk.
Een vrouw knielt voor de beeltenis van Jezus. "What are you doing? That's a boudhist thing! You are not allowed to pray. Stop it now!" De vrouw staat verschrikt op niet wetende welk onrecht zij verrichtte. Ook een kaarsje opsteken wordt niet in dank afgenomen. De monnik blaast het direct uit. En als een volgende groep met gitaar komt gaat de waarschuwing er al gelijk uit: You're not allowed to play. Gezellig hier!

Bij het restaurantje genieten we een ijsje en mooi uitzicht voordat we de fiets opspringen naar de boom van Zacharias.
Een mannetje komt op ons af, geeft ons ansichtkaarten en ander foldermateriaal over de boom waar de kleine Zacharias inklom om Jezus te kunnen zien. Hij is erg gecharmeerd van lang en blond en wil met Linda op de foto. Dus ik schiet braaf het plaatje van de 1,5 kop kleinere Palestijn met mijn reismaatje. Bij afscheid wil hij haar een handkus geven. Heel hoffelijk, ware het niet dat uit het tandenloze bekkie een natte lap te voorschijn kwam die Linda haar hele hand onder kleddert. "Gadverdamme! Ouwe viezerik", roept Lin uit terwijl zij haar hand aan zijn overhemd veegt. "AAAAAAHHHHH, nog meer contact!" moet het kleffe tandenloze ventje gedacht hebben.

We fietsen verder, naar het graf van Mozes. Grenspost 1 over, grenspost 2 over. Weinig gedoe, we zien er toch echt wel uit als toeristen en de militairen kunnen het aanblik van twee in korte broek fietsende Europese schonen wel waarderen.
Het is een gezoek en uiteindelijk lijkt het erop dat we een stuk over de snelweg moeten fietsen om bij het graf te kunnen komen. Dat lijkt ons net even gevaarlijker dan op bezoek bij de Palestijen. Maar we toch op Israelisch gebied zijn gaan we gelijk maar even naar het benzinestation Almog, waar we al eerder waren. We willen informeren naar bustijden of andere manieren van vervoer voor morgen. We krijgen gratis drinken van de shopbediende, maar komen qua info weinig verder.
Het schemer valt hier vroeg in en we moeten nog een eindje terug trappen. Op de pedalen naar ons appartement. Best even zoeken in het donker. Een jongen fietst vooruit, maar lijkt het ook niet precies te weten. Lin doucht snel even. Dan op de fiets naar de fietsenmaker. Fiets inleveren en op zoke naar eetgelegenheid. Hmmm... we vinden wel wat maar het doet niet erg sfeervol aan. Toch maar terug naar de eettent van gisteren waar het eten prima was en de bediening rap. En we zijn er niet ziek van geworden. Ook niet onbelangrijk!

We worden gelijk herkend: "I saw you cycling today!" Haha, nog een weekje doorfietsen en we zijn locals.

Na diner met de taxi terug . Nog een avond genieten van de view over de westbank. Dagboekje schrijven, noten knabbelen. Life is good.