Sierra Maestra

DINSDAG 15 JULI 2008
We zijn in een waar paradijsje beland. Fantastisch uitzicht vanuit onze kamer op niets dan groen. Tjirpende krekels en het geluid van een brulkikker wat meer aandoet als een balkende ezel of brullende koe.

Vandaag maken we een wandeling door de bergen met een gids. Als ik hem vertel dat Anouk geen Spaans spreekt begint hij: "Goedenmorgen, ik ben jullie gids." De man blijkt vloeiend Nederlands te spreken met een onvervalst Duits accent. Hij is autodidakt en spreekt maar liefst zeven talen vloeiend.
We wandelen smalle paadjes bergopwaarts op langs dichte begroeiing. Ricardo heeft een boekje met zelfgemaakte tekeningen die vergezeld gaan van Latijnse benamingen en Duitse vertaling. Zo krijgen we uitleg over planten en dieren. Epifieten, stekelige knobbelbomen, malanga's en ga zo maar door. Via een rivier wandelen we verder. Een vrouw doet er de was en laat het op de rotsen drogen. Een jongen vist er. We komen aan bij een familie. Een klein huisje met wel electriciteit, varkens en kippen scharrelen op het erf. Het toilet is bijzonder. Onder een palmbladerenafdakje staat een houten kistje met krat en emmer voor papier ernaast. Eromheen een enorme verzameling aan ondefinieerbare rommel. Ik geloof dat ik toch liever ergens een kuil graaf om mijn ding te doen. Anouk krijgt een bakje koffie dat met veel suiker aan onze smaakbehoefte voldoet. Zo ontzettend sterk! We doen de oma des huizes, de dochter en de kleinkids wat spulletjes cadeau.
Wijdse uitzichten, met in de verte nog wat huisjes en zelfs een maisveldje als je goed kijkt. Warm, het zweet gutst. Gelukkig heb ik een petje op en een camelback-infuus bij me. Nog een stop bij een paar boeren. Ze slachten een kokosnoot voor ons. Frisse melk en smakelijk vruchtvlees.
Ricardo zingt onderweg: "Subiendo..."
Na zo'n drie uur wandelen zijn we bij het hotel. Ricardo laat op verzoek zijn artistieke kunde in ons dagboekje los en tekent de waterval voor mij en de nationale vogel van Cuba voor Anouk.

We relaxen wat. In de namiddag gaan we op zoek naar de woning van de dueno de tierra. Gisteren hebben we Danysel en haar zwager een lift gegeven. Als dank nodigde zij ons uit om haar familie te ontmoeten, haar huis te bezichtigen en vers fruit te nuttigen. Anouk en ik willen dit aanbod graag aannemen. Via het trappetje achter het hotel om hoog, smal paadje op, landgoedje over waar ezeltjes gestald staan en kippen scharrelen. We staan wat rond te kijken. Wat nu? Aankloppen? Maar we hoeven niet verder te denken. We zijn niet onopgemerkt gebleven. Dianysel doet de deur open. De muziek staat luid aan. Ze heeft TV met DVD aanstaan in de woonkamer met de zo kenmerkende schommelstoelen. Natuurlijk moeten we gaan zitten. Als snel mogen we overeind voor een rondleiding door het huis. De kamer van Dianysel kijkt uit op het erf met in de verte heuvels met groen. Via de woonkamer komen we in een losstaand vertrek dat eetkeuken en keuken bevat. De keuken ziet er wel even wat anders uit dan bij ons. Geen over en 4-pits fornuis. Een kleiconstructie met houtvuur doet dienst als kookplaats.

We krijgen verse mango. Paps haalt van het land ananas die door de zon helemaal warm is. Een enorm onweer barst los. Daar zitten we dan in het donker. Alle electra is uit de stopcontacten getrokken. Ik informeer naar bliksemafleiding. Die heb je wel in Cuba, maar hier niet. Het klinkt lekker door zo in de bergen. Luiken dicht. Hozen doet het. Noodgedwongen bivakkeren we in de eetkeuken. De hele familie verzamelt zich en vooral paps wil weten hoe het nou in Nederland is. En wat verdien ik per uur? Schrijnend is het als blijkt dat mijn uurloon overeenkomt met zijn maandsalaris. Ook bijzonder is het als papa tot de conclusie komt dat zij daar toch minstens 70 jaar achterlopen en leven zoals mijn oma deed. "Wij lopen dus 70 jaar achter en zijn in de derde wereld".

De regen stopt vrijwel even plots als dat het begon. Dianysel showt foto's van haar zus, haar bruiloft en laat ons de actuele hits metvideoclips zien. Het donker valt in. Dianysel begeleidt ons naar het hek op het erf. Ze rijdt morgen met ons mee naar Santiago. Wij lopen via het nu blubberige paadje naar het hotel.