San Juan - Rodeo

Vanacht prima gslapen. Ik heb toch twee kamergenoten, een stel dat erg vroeg op moet om naar Valle de la Luna te gaan. Ik draai mij nog even om.
Het ontbijt is wel grappig: 2 wit geroosterde boterhammen met een kop thee. Beleg: boter en dulce de leche. Heb je in ieder geval geen problemen met de vraag: ¨Wat zal ik eens op mijn boterham doen¨.
Zo even wel helemaal 20 pesos afrekenen voor mijn ´bed and breakfast´. Overigens was mijn diner gisteren 8 pesos.

Met ene Marcos ga ik naar Rodeo, in de buurt van San Jose de Jachal. Je leest later vast meer.

En inderdaad; hier is meer. Om 11.00 uur telefoon. Marcos schijnt problemen te hebben met zijn auto en gaat dus niet naar Rodeo. De jongen van het Hostel helpt mij een plekje in de bus te reserveren van 15.00 uur.

Ik ga maar aan de wandel. Het is zonnig en wat fris. Op de hoek van Rivadavia en Mendoza drink ik thee in een vrij luxe toko. Het is meteen aan het publiek te zien dat ik mijn Gooise smaak heb meegenomen. Deze mensen zie je in de andere eet- en drinkgelegenheden niet snel en al zeker niet in een hostel met stapelbedden. Even naar het toilet. En jawel, wat je wel vaker vreest, maar nooit gebeurt, gebeurt nu wel. Ik zit opgesloten in het toilet. Met geen mogelijkheid wil de sleutel nog terugdraaien. Nog eens proberen. Kansloos. Dan maar bonken op de deur. Wat een slapstick. Ik mag de sleutel onder de deur door schuiven. De deur opent weer. De ober heeft hier duidelijk meer mee te maken gehad, gaat gewoon verder met de andere routines.

En ik ga na de thee verder aan de wandel tot internet weer roept. Voor 14.00 uur moet ik retour zijn voor het vervolg van mijn trip.

De jongen in het hostel belt de taxi die binnen 10 minuten op de stoep staat. De rit naar het busstation duurt even lang. Ik ben ruimschoots op tijd en het wachten is op een gele bus van Vallecito. Om 15.00 uur vertrekt de bus die vol zit met louter Spaanstaligen. Het is gelijk al bloedheet in de bus. Echt niet een beetje. Ik heb geen idee of ik moet overstappen, maar voorlopig kan ik rustig blijven zitten. De eerste stop is pas over 3 uur in San Jose de Jachal. De geasfalteerde weg maakt al snel plaats voor een dirtroad door steeds mooier landschap. Er raast een enorme wind. Mega stofwolken alom. Weer de inmiddels beruchte Zonda.

Tegen 18.30 uur zijn we in Jachal. Ik vraag de chauffeur of ik moet overstappen, aangezien iedereen uitstapt. Ik mag blijven zitten en als ik wil even wat drinken halen. Gelukkig, even die bus uit! Het is er ruim 35 graden, echt niet te harden. Het duurt bijna een uur totdat we weer verder gaan. En dan volgen nog twee uur. En wat voor... De weg wordt mooier maar ook bochtiger. We stijgen flink en was de rit al niet plezierig door de hitte, nu is het geslinger een extra comfortverminderende factor. Op een gegeven moment trek ik het echt niet meer. Ik voel mij groen worden en zie als enige uitweg het in de bus aanwezig toilet. Ik hink-stap-sprong mijn weg over de in het gangpad staande tassen. En eenmaal bij het toilet met dunne stoelgang in de pot vergaat mij zelfs de lust om te spugen. Weg hier. Terug naar boven en een plek voorin de bus zoeken. Een man met een of ander uniform merkt op dat ik mij niet goed voel en maant de bus te stoppen.
Gelukkig, frisse lucht! Ik ben compleet vegetatief ontregeld, zie zwarte vlekken en heb helemaal tintelende handen van ellende. Lieve mensen ondersteunen mij en bieden snoepjes aan, die even iet zo´n goed idee zijn. Ik klaar iets op en God zij dank mag ik voorin bij de chauffeur een plekje zoeken om de rit te vervolgen. Niet zo gek dat hij geen problemen heeft. Hier is het lang geen 35 graden met ventilator aan. Ik voel mij een stuk beter en red het tot het einde van de rit.

Een bewaker biedt vriendelijk aan Mirjam en Guille te bellen die in hostel Rancho Lamaral zijn. Maar ergens op een hoek wordt ik eruit gegooid, niet wetende waarheen ik moet. Een vriendelijke man sleept mijn tas en ik weet niets beter te doen dan hem volgen. Nog staads voel ik mij niet tof. Zwarte vlekken blijven, heel vreemd. De man houdt een pick-up aan met vrouw en twee kids. Met haar kan ik meerijden tot Rancho Lamaral. Ze woont er vlakbij.
Het hostel ligt enorm afgelegen en heeft niet meer dan een eenvoudig onderkomen. Maar alles is welkom en het ontvangst is enorm vriendelijk. Een jong stel, Saki en Penny, beheert het verblijf. Ik wordt naar mijn cuarto gebracht, een aardige kamer met twee bedden. Douche en toilet zijn in het huis en voor gemeenschappelijk gebruik. Mijn kamer heeft een ongebruilijke luxe: een enchufe, een electrisch kacheltje en een gebruikelijk maar adembenemend uitzicht: Bergen!

Ik drink een kopje thee en al gauw komen Mirjam en Guille binnen. Ze waren naar mij op zoek maar kwamen de bewaker tegen die een telefoonkaart wilde kopen om Guille en Mirjam voor mij te bellen. Wat enorm attent! Ik ben nog steeds niet lekker, heb zelfs moeite met het vinden van woorden. Met een paar dames speel ik in de woonkamer een alternatieve versie van rummikub. Ook dit bevalt niet erg. Het beste plan is: slapen!