Puerto Jimenez
Door: Saskia
Blijf op de hoogte en volg Saskia
07 Augustus 2010 | Costa Rica, Puerto Jiménez
Waardeloos geslapen door de karaoke bij de buren. Voor het eerst heb ik midden in de nacht naar mijn oordoppen gegrepen. Om 06:30 uur moeten we onze koffer bij kamer 7 inleveren. We lopen naar het bakkertje voor een rap ontbijt. In de boom zitten scarlet macau’s, rode ara’s, echt gaaf gezicht.
08:00 uur vertrekken we met rode 4x4 taxi’s. We zitten in de taxi met een louter Spaans sprekend mannetje met de naam Sivilio (of zoiets). Hij is blij eindelijk een toerist te hebben waar hij tegen kan kletsen met als gevolg dat wij een extra avontuurlijke rit krijgen door alle kuilen die hij door het geklets mist. Het is een rit van 40 kilometer over onverharde weg. We rijden langs weilanden en spotten onderweg nog wat dieren waaronder een mono Titi, een eekhoornaapje. Het eerste deel van de route gaat langs de Gulfo Dulce en is nog vrij vlak. Na de punt rijden we langs de Pacific en wordt de weg spannender. Omhoog, omlaag, slalom links rechts, door diverse rivieren. Na twee uur hobbelen bereiken we Carate, een plaats die uit niet meer bestaat dan een vliegveldje en een klein barretje waar je de laatste snacks kunt kopen voor je aan je wandeling begint naar Corcovado.
Het is superklef warm. We moeten drie kwartier lopen naar ons tentenkamp La Leona. Eerst door een rivier waden en vervolgens over een schitterend Bountystrand met palmen in schijnbaar oneindige mysterieus aandoende nevelige verte, hoge golven, geluid van zee en wat kraaiende ara’s. Bij de lodge zoals gebruikelijk een prettig koel welkomstdrankje. Het is een paradijselijk plekje; hangmatten in de tuin, een bar met creatieve handgemaakte versierselen, uitzicht over zee en palmbomen met cocosnoten. Alleen de zon laat het wat afweten. Het is zwaar bewolkt. Fiona en ik krijgen een tent met uitzicht over zee. Sommigen zitten wat hoger en hebben dit uitzicht niet, maar hebben wel meer een junglegevoel.
Helaas geen weer om op het strand te liggen. Op de veranda zitten met uitzicht op de palmen en de steeds weer rollende golven is ook geen straf. En je kunt het zoals ik zomaar treffen: een slingerapenshow voor je neus. Withoofdaapjes, mono cara blanca, slingeren van tak naar tak, eten een cocosnootje hier en daar, lopen dan weer over de bladeren of met alle gemak de stam van de boom op of af. Je hoeft dus helemaal niet ver te gaan om moois te zien. Het gebeurt zo voor je neus! Papagaaien vliegen in paren en laag over het water zweven aalscholvers op zoek naar een vers maal. Het gaat regenen en dat blijft het doen, non stop.
Om 19:00 uur is het eten en het lijkt met dit weer uren te duren voor het zover is. Uit ellende gaan we maar een potje kaarten. Het diner is smakelijk en het duurste tot nog toe, 20 dollar. De chef speelt tijdens het dessert nog wat riedels op zijn gitaar voor een jarige en overig publiek. Rond 21:00 uur ga ik gewapend met hoofdlamp naar tent 16. Het is stikdonker. De zee ruist onophoudelijk en op de tent klettert het van de regen.
08:00 uur vertrekken we met rode 4x4 taxi’s. We zitten in de taxi met een louter Spaans sprekend mannetje met de naam Sivilio (of zoiets). Hij is blij eindelijk een toerist te hebben waar hij tegen kan kletsen met als gevolg dat wij een extra avontuurlijke rit krijgen door alle kuilen die hij door het geklets mist. Het is een rit van 40 kilometer over onverharde weg. We rijden langs weilanden en spotten onderweg nog wat dieren waaronder een mono Titi, een eekhoornaapje. Het eerste deel van de route gaat langs de Gulfo Dulce en is nog vrij vlak. Na de punt rijden we langs de Pacific en wordt de weg spannender. Omhoog, omlaag, slalom links rechts, door diverse rivieren. Na twee uur hobbelen bereiken we Carate, een plaats die uit niet meer bestaat dan een vliegveldje en een klein barretje waar je de laatste snacks kunt kopen voor je aan je wandeling begint naar Corcovado.
Het is superklef warm. We moeten drie kwartier lopen naar ons tentenkamp La Leona. Eerst door een rivier waden en vervolgens over een schitterend Bountystrand met palmen in schijnbaar oneindige mysterieus aandoende nevelige verte, hoge golven, geluid van zee en wat kraaiende ara’s. Bij de lodge zoals gebruikelijk een prettig koel welkomstdrankje. Het is een paradijselijk plekje; hangmatten in de tuin, een bar met creatieve handgemaakte versierselen, uitzicht over zee en palmbomen met cocosnoten. Alleen de zon laat het wat afweten. Het is zwaar bewolkt. Fiona en ik krijgen een tent met uitzicht over zee. Sommigen zitten wat hoger en hebben dit uitzicht niet, maar hebben wel meer een junglegevoel.
Helaas geen weer om op het strand te liggen. Op de veranda zitten met uitzicht op de palmen en de steeds weer rollende golven is ook geen straf. En je kunt het zoals ik zomaar treffen: een slingerapenshow voor je neus. Withoofdaapjes, mono cara blanca, slingeren van tak naar tak, eten een cocosnootje hier en daar, lopen dan weer over de bladeren of met alle gemak de stam van de boom op of af. Je hoeft dus helemaal niet ver te gaan om moois te zien. Het gebeurt zo voor je neus! Papagaaien vliegen in paren en laag over het water zweven aalscholvers op zoek naar een vers maal. Het gaat regenen en dat blijft het doen, non stop.
Om 19:00 uur is het eten en het lijkt met dit weer uren te duren voor het zover is. Uit ellende gaan we maar een potje kaarten. Het diner is smakelijk en het duurste tot nog toe, 20 dollar. De chef speelt tijdens het dessert nog wat riedels op zijn gitaar voor een jarige en overig publiek. Rond 21:00 uur ga ik gewapend met hoofdlamp naar tent 16. Het is stikdonker. De zee ruist onophoudelijk en op de tent klettert het van de regen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
