Manuel Antonio – Toch wel playa!

Het is bewolkt als we wakker worden. Dat wordt wandelen, besluiten we. Douchen, wandelspullen aan. Hmmm… de zon lijkt toch door te kunnen gaan breken. Voor de zekerheid toch maar bikini en zonnebrand in de tas. Volgens de Footprint reisgids kun je direct na de ingang van het park Manuel Antonio ook naar een prachtig strand. Dus als het toch nog meezit kunnen we ter plekke beslissen toch in horizontale positie wat zonnestralen te pakken. Na slechts twee keer een half uurtje aan het zwembad liggen en een keer even bij Corcovado aan het strand liggen zijn we toch echt wel toe aan een beetje lekker-lui-nietsdoen-vakantiegevoel.

Na een prima ontbijtbuffet stappen we om 08:00 uur de bus in. Het is een kwartier rijden via een weg omhoog waarlangs diverse hotelcomplexen, restaurants en toeristische winkeltjes gelegen zijn. We betalen de gebruikelijke entree van 10 dollar betalen. Een breed zandpad leidt omhoog en overal staan groepjes toeristen met gids. De gids is steevast voorzien van dikke kijker op statief om de verstopte junglewezens van dichtbij te kunnen aanschouwen. We denken slim te zijn de massa te ontwijken door af te slaan naar de waterval. Dit is een verkeerde zet. We komen de mensenmassa nauwelijks door. Terug. Het is zo waar zonnig. Op naar het eerste beste strandje.

Naar playa del sur, inderdaad een erg mooi strand met voor het eerst tijdens deze reis wit zand. We, Fiona, Gaby en ik, zitten aan een baai met oneindige verte aan zee voor ons. Het is wel wat bewolkt en hierdoor ook erg prima uit te houden. Klaas en Alwin zijn wel bij de waterval geweest en komen erbij liggen. Hey, een neusbeer! Hij gaat richting tas van een dame niet ver van ons, opent deze en graait er vliegensvlug een zak boterhammen uit. Toeristen zien dit als een leuke attractie om op de gevoelige plaat vast te leggen. Niet alleen neusberen komen dichtbij de mensen. Ook wasberen scharrelen vrij rond op zoek naar proviand zonder toezicht.

En dan verschijnen er plots witgezichtapen. Niet een paar, maar tientallen. Zij hebben ook goed door dat er wat te halen valt en hebben slinkse strategieën hun doel te bereiken. Eerst geven ze een show: poseren in de bomen, zittend op een tak, elkaar vlooiend, op het koppie krabbend, van tak naar tak springend, ondersteboven bungelend. Ze gaan zelfs echt zitten poseren. Dan leiden ze de toeristen steeds een eindje verderop. Ze laten van alles toe en zijn op een meter afstand te bewonderen. Zo dichtbij zagen we ze nog niet eerder. Alle film- en fotocamera’s zijn vol actief.
En dan opeens racen de apen terug, op naar alle door de toeristen verlaten tassen waar al het lekkers in zit. Het is een bizar gezicht die hele stoet apen brutaal racend over het strand. Een pakt zo een banaan uit de hand van een meisje. Zodra de buit binnen is, verdwijnen ze in de giftige manzanillabomen. Daar peuzelen ze de gejatte waar op, vaak met verpakking en al. De bladeren en stam van deze boom zijn giftig en veroorzaken flinke uitslag bij contact ermee. Dus de gewaarschuwde toeristen blijven uit de buurt en de anderen merken het morgen wel…

Rond 11:30 uur pakken we de spullen in. Het is inmiddels aardig bewolkt. We willen bij het centrum even wat lunchen. Met uitzicht over een ander strand waar we voor het eerst ook ligstoelen en ijsverkopers met karretjes zien eten we de lunch. De bus staat om 13:00 uur stipt klaar om ons na korte stop bij de supermarkt terug te brengen naar het hotel. Precies als we aankomen begint het licht te regenen. Optimale timing! Op weg naar onze kamer doorkruist een colonne bladsnijdermieren het pad. Grappig zicht al die bewegende blaadjes. Even douchen, verhaaltje schrijven en chillen.

Bij het zwembad houden we met een aantal van de groep onze eigen happy hour. Sangria, cola, chips, nootjes.

Om 18:30 hebben we een lift naar Quepos voor het diner. De Italiaan bevalt ons uitermate prima dus ook nu stranden we bij La Dolce Vita. Stefan, Marianne, Rik, Ellen en Radboud eten elders. Wij blijven met zijn achten over: Gaby, Fiona, Klaas, Alwin, Marianne, Kelvin en Yanti. De wijn wordt direct weer van buiten gehaald. La Mama weet al wat we willen. Het smaakt weer uitstekend en het is gezellig. Fiona en Gaby doen mij het diner cadeau als dank voor het maken van allerlei foto’s. Lieve meiden: heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg dank jullie wel!!!

Met zijn allen gaan we nog naar een bar een paar etablissementen verder. Het is er niet zo sfeervol, antieke muziek en vijf mega TV-schermen met voetbal, national Geografic en een hororfilm compleet met levende dode en bijl.

Met de taxi retour Rancho Casa Grande. Morgen naar onze eindbestemming: San Jos.