Playa Dominical – Manuel Antonio - Regen

De dag begint bewolkt. Om 07:00 zitten we aan een zeer smakelijk uitgebreid ontbijtbuffet. Het plan was naar het strand te gaan. Het weer nodigt hier niet erg toe uit. Ik ga eerst mijn achterstallige weblogsupdates bijwerken. Eindelijk eens high-speed internet. Alles staat er redelijk rap op. Tas inpakken. We vertrekken pas om 12:00 uur en kunnen om 11:00 uur de tassen door Freddy het dak op laten hijsen. Wij lopen via het centrum naar het strand, ongeveer een kilometer van ons hotel verwijderd. In het centrum koop ik nog een cool surfshirt; zo heb ik toch nog een leuk souvenir gevonden. Maar voor het thuisfront is er eigenlijk weinig echt leuks en is alles toch wel aan de erg prijzige kant.

Bij het strand staan kraampjes met bijna overal dezelfde waar: geknoopte armbandjes, kettinkjes, oorbellen, strandjurkjes, maskers, houten muziekinstrumenten en heel, heel veel kleurige handdoeken en pareo’s. Ik koop een stukje kokosnoot met gaten om mijn pareo mee bij elkaar te houden.
Er zijn een paar surfdudes bezig in de golven. Lang wachten tot de juiste surf eraan komt en hier en daar lukt het aardig om overeind te blijven. Tegen een krakkemikkig lifeguardhuisje staat een surfplank geparkeerd. Mr. Baywatch heeft zo waar een oranje broek aan. Net echt!
Naar het hotel, tas inleveren en nog even aan de pool wachten tot het vertrek. Helaas, het begint alweer te regenen. Dan maar schuilen. Het gemoed begint nu toch wel wat te zakken. Dan maar morgen mooi weer en lekker genieten op het strand, houden wij ons maar voor.

Het is 40 minuten rijden naar Quepos, een plaatsje 5 kilometer van ons hotel Casa grande verwijderd. Het plan eerst naar het hotel te gaan en dan de stad in wordt omgedraaid vanwege de stortregen. In die plensbui valt de bagage niet van het dak te verwijderen. Poncho aan, bus uit, op zoek naar een plek waar we een lekker broodje kunnen eten. Musmanni hebben we nu wel gezien. Het is een aardig, levendig plaatsje voor Costaricaanse begrippen. Niet heel erg gezellig maar het weer maakt het er niet veel beter op. Bij een Italiaan La Dolce Vita eten we een heerlijk broodje.
Terug de bus in, naar het hotel. Het regent nog steeds en ik hoor chauffeur Freddy zeggen dat de voorspellingen voor de rest van de dag niet veel beter beloven. Een groot Efteling aandoend entree biedt schuilplaats tegen het hemelnat. Er is een zwembad en jacuzzi. We brengen de handbagage vast naar de kamer. De koffers komen als het later wat droger is wel. We hebben een hele ruime kamer met twee dubbele bedden, een zitje, een koelkast, een ruime badkamer en zelfs een soort walk-in closet. Buiten op de helaas niet erg gezellige veranda is een schommelstoel en een hangmat. We missen toch een beetje onze vorige locatie die mooier gelegen was in de natuur.

Sja, wat gaan we doen met dit weer? Weeronline geeft vandaag een rapportcijfer 5. Maar erger is de voorspelling van morgen; zwaarbewolkt en veel regen met mogelijk in de ochtend wat zon. Het cijfer voor morgen is een 2. Ook in de dagen erna in San Jose wordt het niet veel beter. Playa Jaco lijkt mogelijk nog wel aardig weer te bieden op zaterdag. Ik hoop dat dit zo blijft, want dan weet ik wel wat ik doe! We bedenken nog een alternatieve optie voor als de voorspelling van morgen uit gaat komen; naar een spa. Dan maar binnen in de kookpot zitten en ons arme verregende toeristen aangenaam laten vertroetelen. Helaas blijken de spa’s hier geen sauna of zwemgelegenheid te hebben. Je kunt je wel laten inpakken in modder of je net mooi opgedane laagje bruin er deskundig af laten scrubben. Deze optie valt af en anderen kunnen we niet bedenken. Er zijn geen musea, kerken of andere culturele binnenbezigheden in de buurt.

Op de kamer even chillen. Later blijkt dat vrijwel iedereen uit louter ellende heeft liggen pitten om de druilerige tijd sneller te laten passeren. Er is happy hour bij de bar. Dan maar de ellende wegdrinken. Om 18:30 uur gaan we met een taxibusje naar het centrum van Quepos. Aangezien de Italiaan vanmiddag erg goed beviel willen we hier het diner ook graag nuttigen. De dames herkennen ons en zijn zichtbaar blij dat we nog zoveel aanhang hebben meegenomen. Wat schuiven met de tafels en stoelen en het hele restaurant is gevuld. Di Mama maakt het haar gasten graag naar de zin en haalt haar beste wijn van de overkant. Het knappe meisje dat ons bedient komt uit Argentinië en woont nota bene in dezelfde plaats als reisbegeleider Stefan. Het eten is echt heerlijk, authentiek Italiaans en een erg welkome afwisseling op de rijst met bonen (gallo pinto). We hebben een echt gezellige avond en dat maakt de regenachtige ellende toch weer een beetje goed.

Met de taxi terug naar Rancho Casa Grande. “Saskia? Saskia?”, hoor ik Gaby roepen vanaf haar kamer “Ik heb je hulp weer nodig.”. Met mijn oranje reiskommetje naar onze buuv. Dit keer zit er echt een mega spin bij haar in de douche. Hij zit in een dusdanig hoekje dat je er niet zomaar iets overheen kunt plaatsen. Daarbij weet ik niet of hij giftig is. Dan toch maar een van de mannen inschakelen. Soms is het wel fijn je toch even als het zwakkere geslacht op te stellen. We hebben onze hoop gevestigd op Klaas. Hij staat niet te popelen en Alwin mag de klus klaren. Die had toch ook een iets kleiner formaat verwacht. Ik verjaag het achtpotige dier met ogen op stokjes met een handdoek en Alwin vangt het met mijn reiskommetje. Tijdschrift erachter en naar buiten ermee. Dit is nu het derde onverwachte bezoekje bij Gaby; Eerst een kakkerlak in haar toilettas, daarna een neusbeer in de tent en nu dit.

We gaan slapen, maar niet nadat ik toch ook nog even in onze douche kijk voor onuitgenodigde gasten. Plan voor morgen hangt sterk af van het weer. Regen = op bed blijven. Bewolking = naar het Nationaal Park. Zon = A la Playa!