Manuel Antonio - San Jose - Fooigeklooi

Wakker door de plensbui om 05:40 uur. Even later eruit, douchen, tas inpakken. Freddy mag de vele kilo’s bagage voor de laatste keer het dak ophijsen. Ontbijt 07:00 uur en vertrek om 08:00 uur.

Het is ongeveer twee uur rijden tot een brug waar krokodillen zitten. Het tij staat niet al te hoog waardoor we ze kunnen zien. Drie joekels liggen aan de kant, doodstil. Er zijn wat winkeltjes met toeristische snuisterijen. De meesten hebben alle prullaria nu wel gezien en willen zo snel mogelijk naar San José. Bij Gran Hotel de Costa Rica maken we een groepsfoto en nemen we afscheid van Freddy. In de bus hebben we voor hem de fooi verzameld. De richtlijn is een dollar per dag. Het gayteam wijkt hiervan af en steekt een deel ervan in eigen zak. Ze willen ook niet meedoen aan de fooi voor reisbegeleider Stefan. Ze vinden het hem niet waard en geven hem wel een cadeautje; waarschijnlijk een koelkastmagneetje ofzo.

Er zijn slechts een paar kamers al beschikbaar. Fiona en ik parkeren onze bagage bij Gaby op de kamer en gaan de stad in voor de lunch. We belanden bij News café, waar we enorme salades nuttigen. Het is levendig druk in de calles en avenidas. We struinen wat rond in de Mercado central waar de locals lekker zitten te eten en waar je je elke keer weer verwondert over de bonte verzameling aan uiteenlopende spullen. De medicinale kruiden springen toch wel het meest in het oog. Je kunt er dingen kopen voor de potentie, je eierstokken en tegen een kater. Misschien helpt een mix ervan ook wel tegen het een of ander.

Erg grappig is te zien hoe de illegale handelaren bliksemsnel hun kleedjes met CD’s, armbandjes, oorbellen en andere prullen bij elkaar grissen als de politie komt patrouilleren. Met een waar in de armen wachten ze net zo lang tot de politie de straat weer uit is. De kleedjes gaan dan direct weer op hun plek terug. Fiona gaat terug naar de kamer. Gaby en ik gaan naar het goudmuseum dat tegenover het hotel ligt. Het is een heel vreemd koud gebouw. Het lijkt net als je op het vliegveld bent; enorme ruimtes opgetrokken uit beton. De zalen zijn groot en eigenlijk vallen de vitrines soms een beetje weg. Allerlei dieren zijn vormgegeven in het edelmetaal, waaronder kikkers, vogels, krokodillen, katten, muizen, eigenlijk alle dieren die er in die tijd leefden.

Terug naar de kamer wat typen, kletsen en foto’s uitwisselen op memorykaartjes.
Gaby en Fiona gaan geld wisselen om gepast te kunnen bijdragen voor de fooi van Stefan. Als Fiona terugkomt vertelt ze van de opkomende soap rondom de fooi. De homostellen willen niet het bedrag van 25 dollar betalen, maar willen wel met hun naam op de kaart van degenen die dat wel hebben bijgedragen. Ofwel, ze willen niet het volle pond betalen, maar wel doen alsof. Ze zitten de hele vakantie al voor een dubbeltje op de eerste rang, klagen over alles steen en been en dat is nu wel mooi geweest. Wanneer zij slechts 5 dollar in de enveloppe droppen, lijkt het net alsof de hele groep niet tevreden was. En zo ontstaat er een flink oplopend conflict. Vooraf is iedereen gevraagd of ze willen meedoen met een gezamenlijke enveloppe. Daar is duidelijk bij gezegd dat de bijdrage van iedereen gelijk moet zijn. Als je iets anders wilt geven, geef je het zelf. Zo kun je jouw persoonlijke blijk van waardering of onvrede goed laten blijken. De homostellen willen niet meer mee met het diner en opeens krabbelen een stel anderen terug. Die zijn blijkbaar de gemaakte afspraak vergeten. FOOIGEKLOOI!

Uiteindelijk gaan we met uitgedunde groep naar het restaurant aan de Avenida Central, El Patio, vlakbij ons hotel. Annemarie, die haar geld uit de pot heeft gehaald, Kelvin, Yanti, Gaby, Fiona, Klaas, Alwin, Radboud, Rik, Marianne, Stefan en ik zijn nog wel van de partij. Heel erg jammer dat het zo moet gaan. Tijdens diner blijft het voorval gonzen. Een aantal blijven doorzagen over de tweedeling binnen de groep. Sommigen vinden namelijk dat je liefst alles samen moet doen. Maar dat is nu juist niet de insteek van deze reis. Met andere woorden: er zijn nogal verschillende verwachtingspatronen.
Rik, de goeierd, durft zijn speech niet meer te houden. De hele vakantie is hij bezig geweest met aantekeningen maken voor het afscheidspraatje deze avond. Ik praat een beetje op hem in. Je moet mijns inziens toch bepaalde dingen proberen los te koppelen. Fooi heeft niets te maken met dineren en een conflict vanuit mensen die niet eens aanwezig zijn, niets met houden van de speech.

Na het diner gaan we naar het hotel waar Rik alsnog zijn speech houdt. Hij benoemt de diverse groepjes en heeft voor iedereen een zinnetje over iets kenmerkends van deze persoon op deze reis. Ik heb de twijfelachtige eer de beruchte enveloppe aan Stefan te overhandigen en dank hem met een paar wat algemene woorden uit angst dat het verkeerd geïnterpreteerd kan worden.

In de bar drinken we nog iets. Gedag zeggen. De meesten moeten al vroeg op. Ik spreek om 08:00 uur af met Stefan en Gaby voor het ontbijt. De voorspelling voor het strand is helaas zeer matig en ik besluit mijn laatste dag morgen in de stad door te brengen.