Tortuguero - Boot - Strand - Eieren

Je zou er bijna aan gaan wennen… 05:15 uur op. Annemarie heeft reeds gedoucht en wil graag van kamer ruilen. Ze heeft het gevoel dat het niet zo klikt en ook tussen Ellen en Fiona zou het niet zo goed lopen. Ik zie niet erg de noodzaak en vraag haar ook wat haar concreet dwars zit, maar daar krijg ik geen antwoord op. Er zijn geen conflicten geweest, wat ook een beetje moeilijk is als je alleen maar ligt te slapen of non-stop aan het chatten of sms-en bent. Werkelijk elke vrije minuut is ze digitaal bezig; in de bus, restaurant, enfin, waar eigenlijk niet. Maar goed, als zij wil ruilen: prima.

Gezien het vroege tijdstip is er nog geen ontbijt en moeten we het voorlopig doen met een kop thee en wat droge koekjes. We hebben een gids uit Tortuguero, een wat oudere stevige negroïde man die niet alles even scherp meer ziet. Soms zien wij de dieren eerder dan hij. Maar goed, maakt niet uit. De toer is schitterend, al lijkt het wel erg op de toch in Cano Negro. Hier zijn de kreekjes wat smaller en doet het wat meer als mangrove aan. Vooral als de motor van de boot even uit gaat is het erg genieten van het geluid van de stilte. We spotten behalve vogels en kaaimannen ook weer een luiaard. Dit keer is hij wat in de verte. Zo mooi dichtbij als in Cano negro krijg je natuurlijk zelden te zien.

Om 08:30 zijn we retour en nog net op tijd voor het ontbijtbuffet. Gaby, Fiona, Klaas, Alwin, Rik, Marianne en ik gaan weer met de watertaxi naar Tortuguero. Als je het dorpje doorkruist ben je zo aan de andere kant van het eiland aan de Caribische zee. Na even twijfel ga ook ik het warme oceaanwater in. Mooie golven, heerlijk zo!

Het voelt alsof het vier uur ’s middags is terwijl het nog maar rond een uur of elf is. Na de plons in de golven wandelen we over het strand richting Nicaragua wat niet eens zo ver is. Een beetje doorwandelen en je bent er zo. Een bui stuurt ons terug. Met de watertaxi terug naar de lodge waar ik wat chill op de veranda voor onze kamer.

Rond 16:30 uur weer naar Tortuguero. Wat rondwandelen, sfeer snuiven en gezamenlijk met Klaas, Radboud, Alwin, Fiona en Gaby weer lekker buiten aan het diner bij El Budda.

Om 20:30 uur komt ook de rest van de groep. Reisbegeleider Stefan heeft voor ons laarzen meegenomen. We gaan kijken hoe de schildpadden hun eieren leggen. In het donker met enkel een paar zaklampen lopen we over een zandpad richting het strand. De sterren zijn mooi zichtbaar en zelfs de melkweg kun je zien. Het is volgens de gids ongeveer een kilometer lopen, maar het voelt een stuk langer, zeker met de oncomfortabele laarzen die we aan moeten tegen slangenbeten en andere ellende. De laarzen schuren tegen de kuiten. Radboud heeft er al lelijke wonden aan over gehouden.

We lopen in groepjes van tien personen. Op het strand is een spoor van twee strepen zichtbaar waar de schilpad uit het water is gekomen tot aan de plek bij de bosjes waar zij haar kroost gaat droppen. Om beurten mag steeds een groep even kijken. De gids schijnt met een rode zaklamp in de kuil waar mams de eieren laat vallen. Het zijn witte glibberige eieren. Ze legt er zo’n 100 tot 150. Het is indrukwekkender om te zien dan verwacht. De volgende groep mag kijken. Na een tijdje mogen wij weer. We treffen het. Ze is net klaar en gaat het gat dichten. Met haar achterpoten zwiept ze zand over het gat tot deze dicht is. Uitputtende klus. Op het strand kijken we hoe de volgende schildpadmama’s uit het water komen. Het is moeilijk te zien zo in het donker. Je ziet een soort donkere schim. Dan is onze schilpadmama klaar met de kinderen toedekken en gaat ze weer naar zee. Ze heeft nog een aardig tempo erin.

Na dit schouwspel lopen we terug over het pad richting het centrum van Tortuguero waar eindelijk die ellendige laarzen uit mogen. Joy, ik heb een blaar op mijn hiel. Met de boot sjezen we terug naar La Baula lodge. Het is al tegen middernacht. Iedereen gaat direct het bed in. Morgen een lange reisdag voor de boeg naar San Gerardo de Dota.