Sarapiqui - Tortuguero

Al om 5 uur – wat een tijd! – gaat de wekker. Naar Tortuguero mogen we slechts handbagage mee. Dat betekent dus heel selectief en super travel light je tas inpakken. Om 06:00 uur laden we de koffers op de bus en niet veel later verlaten we onze sfeervol in de jungle gelegen lodge Selvaverde. In het eerstvolgende plaatsje Puerto Viejo de Sarapiqui nuttigen we bij Musmanni het ontbijt dat voornamelijk bestaat uit bladerdeeggebakjes. Het brood is namelijk niet je dat. Het is ongeveer drie uur slalommen met de bus waarvan de laatste anderhalf uur gaat over een onverharde weg.

We maken een tussenstop bij de Chiquita – Del Montefabriek. Vanaf de bananenplantage worden de enorme kammen met bananen via rails de fabriek ingereden. Binnen mensen in overjassen met badmutsje op en luide muziek om de spirit erin te houden. Van de grote tros worden rijtjes afgekapt. Deze gaan in bad en worden vervolgens in bakken geplaatst. Verderop mogen de dames de bananen in plastic verpakken en daarna gaan ze in de voor ons bekende Del Monte kartonnendozen. Het gaat allemaal in rap tempo en ziet er nogal geestdodend uit. We hebben maar kort om dit proces te aanschouwen en na het nuttigen van een kokosnootje rijden we verder over de ongeasfalteerde hobbelweg.

Bij Cano Blanco hebben we een korte stop. Het is warm, de zon schijnt. Met een boot sjezen we door de wetlands. Onderweg mindert de kapitein af en toe vaart om bijzondere dieren te wijzen. Het is een lang eind varen voor we bij La Baula (lederrugschildpad) zijn. Van brede kanalen wordt het steeds smaller en ondieper. Een man prikt met een stok, een meter diep.

Welkomstdrankje, kamersleutels. Annemarie en ik hebben een kamer in een langgerekt gebouwtje vlak voor het zwembad dat uitkijkt over de rivier met weelderige tropische begroeiing. Na een infotalk van Stefan over de mogelijke activiteiten rondom deze locatie duik ik direct het zwembad in. Junglegeluiden, tjirpende krekels, vlinders, keurig aangelegde tuin. Vandaag doen we verder niet veel meer. Omdat je per keer dat je het nationaal park in wilt 10 dollar moet betalen besluiten we de schildpadtour toch maar morgen te houden. Helaas is het zonnetje dat we op de boot hadden niet meer erg aanwezig als we in het bad zijn.

Eruit en met de watertaxi voor 1000 colones op 2 dollar naar de overkant van de rivier, naar het dorpje Tortuguero. Hoewel er veel toerisme komt straalt het nog wel iets heel authentieks uit. Kleine Uncle tom huisjes in pasteltinten met golfplatendaken, de vele was hangend aan een lijntje, een schommelstoel voor de deur, donkere mensen, kleine kinderen spelend, een vrouw veegt haar straatje, big mama met geknoopte doek op het hoofd op de veranda, honden scharrelen rond of liggen in een kuiltje voor dood, souvenirwinkeltjes met kraaltjes, een wat Jamaicaans aandoende man waarbij alleen de joint ontbreekt prijst zijn kokosnoten aan, een pleintje zonder tegels en wat speeltoestellen, eenvoud, relaxte sfeer ondanks de overduidelijk aanwezige armoede, mannen hangen wat rond, brede bakfietsen slingeren over het smalle betonnen paadje wat de voeten droog moet houden na de talloze regenbuien. Het kost wel even tijd om de sfeer te waarderen en door de rommel heen te kijken. Goed om je te beseffen dat er zo dus ook geleefd kan worden en hoe onvoorstelbaar luxe wij het hebben zonder het ons werkelijk te beseffen.

Gaby, Fiona en ik stranden bij een leuk tentje aan het water. Hier eten de locals niet. Die zie je in kleinere vaak erg povere tentjes waar je het soms verrassend goed kunt treffen. Aangezien we de rijst met bonen en kip wel vaak genoeg op het bord hebben gehad gaan we nu voor de pizza en pasta. We zitten schitterend aan het water. Het is helemaal donker en je kunt de sterren eindelijk zien.

Met de boottaxi zijn we in vijf minuten terug bij de lodge waar we samen met Alwin op de veranda nog wat kletsen voor we het bed in duiken.