Sarapiqui / Raften en chocotour

Annemarie moet al om 07:00 uur bij de receptie staan voor haar paardrijtour. Het licht gaat om 06:00 uur vol aan en ze denkt dat ik op dit tijdstip al zin heb om te praten. Ik draai mij nog even om aasgezien ik pas om 09:00 uur paraat hoef te zijn. Ontbijt met appelflap en cake op de kamer. Bikini, korte broek en topje aan. Op naar de receptie. Slechts met zijn vijven gaan we het wilde water op. Het is slechts 15 minuten rijden. Wij zijn als eersten en mogen wachten op de rest van de toeristen die de Rio Sarapiqui willen gaan bedwingen. Helm op, zwemvest aan en instructie: paddle forward, paddle backward, stop, lean in, down en nog wat handelingen voor noodgevallen. Het water op. De eerste stroomversnelling is meteen de meest pittige. We krijgen een tocht in de klasse 4, maar later blijkt dat we slechts een paar rappids in klasse drie hebben. High five! Peddels omhoog. Pura vida! Yeah!

Brulapen in de bomen, een toekan vliegt voorbij. Halverwege de tocht houden we pauze op een oever. De stoere peddelboys snijden vakkundig een meloen en ananas aan stukjes. Een fotograaf holt aan de zijkant mee en maakt stoere shots van onze acties. Rond 12:45 uur staan we weer aan wal, drijfnat en stinkend naar vies zwemvest. Snel douchen en hup de bus in naar de chocotour een eindje verderop langs dezelfde weg. We moeten laarzen aan. Er kunnen slangen slingeren en een hapje teen proberen. De meeste slangen hier zijn giftig. Een aardige gids leidt ons door de jungle onder meer over de langste hangbrug. En die is inderdaad erg lang, 272 meter. Bij een uitlegplek vertelt hij over het proces van chocovrucht tot chocolade.

Eerst mag Alwin de vrucht zien te breken. We mogen allemaal een boon proeven die in wittig vruchtvlees gehuld is. Het smaakt naar fruit, zoetig, bananig. Ons afgesabbelde pitje gaat in een bak om te fermenteren. Beestjes kruipen erover en leveren hun aandeel in het ontwikkelen van het overheerlijke snoepgoed. Dit proces duurt een week. De bonen worden over de 40 graden warm. Daarna gaan ze in een droogbak, ook weer een week. We mogen een boontje pellen en proeven. Het is erg bitter. Dan worden de bonen gebakken. Hierna laat het schilletje heel gemakkelijk los. Het ruikt nu heel erg naar chocolade. Deze chocoladeboontjes worden in een vijzel vermalen. Suiker en kaneel erbij, in een soort snijbonenmolen en dit resulteert in een soort pasta. Deze is smakelijk, maar wel erg puur. Deze pasta wordt gemengd met heet water wat een chocoladedrank oplevert. We mogen deze zelf vermengen met kruiden naar keuze: zwarte peper, maismeel, nootmuskaat, chilipeper en vanille. Een smakelijk drankje!

Tot slot mogen we nog een stukje echte chocolade proeven in pure en melkvariant. Deze is voor 75% bestaande uit echte cacao, 20% is suiker en 5% is lecitine om de boel te binden. Het smaakt allemaal heerlijk, al heeft het wel een ander soort textuur dan de chocolade die wij kennen. Deze wordt gemaakt uit cacaoboter, geproduceerd door een machine. Hierdoor kan chocolade goedkoop geproduceerd worden. Want voor een reep echte chocolade zijn drie cacaovruchten nodig, terwijl een cacaoboom slechts vijf vruchten per jaar produceert. Nu snap je in ieder geval wel waarom echte pure chocolade zo duur is. We krijgen een zakje met gedroogde cacaobonen wat voor de Maya’s vroeger als geld diende. Voor acht bonen kon je een vrouw kopen. Wij mogen voor tien bonen een ansichtkaart kopen. Ik houd mijn boontjes lekker zelf, die zijn veel leuker. We lopen dezelfde route terug richting bus. Het serpentarium slaan we over. Genoeg actie gehad vandaag.

Bij de lodge even typen en al om 18:00 uur aan het buffet. Morgen moeten we om 06:00 uur al de tassen op de bus laden.
We gaan naar Tortuguero waar we twee nachten verblijven en slechts een klein tasje naar toe mogen nemen. Dat wordt even selecteren wat je meeneemt. Travel ultra light. De komende dagen ben ik daarom tijdelijk uit de lucht.
Dit is wat koning Aap over het volgende verblijf meldt:

Je gaat per busje via het plaatsje Siquirres door bananenplantages naar het haventje Caño Blanco of Freeman. Hier stap je op de boot die langs de veegronden van Costaricaanse pioniers en langs stukken oerwoud vaart waar je misschien luiaarden, leguanen en apen kunt zien. Je overnacht in het park van Tortuguero, voor velen het hoogtepunt van deze reis. Je verblijft in een comfortabele, tropische lodge met zwembad.

Met een beetje geluk zul je de zeeschildpadden zien die hier aan land komen om hun eieren te leggen. In de maanden juli tot september (en soms ook later in het seizoen) nestelen hier drie verschillende soorten: de groene zeeschildpad, de lederschildpad en de karetschildpad. Alleen met een erkende gids mogen de stranden in deze tijd 's avonds laat bezocht worden. De wijfjesschildpadden zoeken een plek op het strand en maken een diepe kuil, waar ze in gaan liggen. Met hun achterpoten graven ze daarna een rond gat; het nest. Per keer leggen ze zo'n honderd eieren. Ze dekken de kuil toe en verdwijnen daarna weer in zee.