La Fortuna / Sarapiqui

Het is elke dag wel vroeg uit de veren. Zo ook vandaag. Het heeft gisteren vrijwel de hele dag geregend en ook vannacht plenst het onophoudelijk. In de badkamer stroomt de natuurlijke waterval flink. De vulkaan is in nevel gehuld en ik vraag mij af of de tour naar de vulkaan met gids nog wel doorgaat. Ik ontbijt op de kamer en begeef mij om 07:30 uur naar de receptie. Jawel, de tour gaat door. Met de bus gaan we naar de westelijke flank van de vulkaan gewapend met poncho. We hebben weer een goede gids die ons vertelt over de historie van de vulkaan Arenal.

In 1968 is de laatste grote uitbarsting geweest. Deze heeft aan 78 mensen het leven gekost. De vulkaan had oorspronkelijk vier kraters en nu zijn het er nog twee. De actieve van de twee groeit jaarlijks vier meter door de rommel die hij zeer geregeld uitspuwt. Langs de weg zijn enorme kuilen en is het landschap hobbelig. Dit komt door stenen die hier geland zijn en een enorm gat hebben geslagen in de bodem. De stenen zelf zijn niet meer te zien. Die zijn door de klap verpulverd.

We lopen door reuzenriet over een pad van lavazand. Op de plek waar de lava stroomt groeit nu riet en je ziet duidelijk waar de lava niet is geweest. Daar is nog tropisch regenwoud. We klimmen over grote zwarte stenen naar een uitkijkplek. In mijn voorstelling zou een lavastroom een lange egaal glooiende vlakte zijn. In het echt is het een wat surrealistisch landschap met allemaal grote zwarte stenen. Het trekt even wat open als we op de mirador staan. Zo hebben we mooi uitzicht op Lake Arenal en heel even op de vulkaan. Helaas zien we geen rode lavastroom of rondvliegend gesteente. Dit is met een verrekijker op heldere dagen vaak wel te spotten. In de regen lopen we terug en gaan we met de bus naar het hotel.

We hebben nog een klein uur tot we de bus in moeten en deze mooie lokatie verruilen voor de volgende: Salvaverde in Sarapiqui. Ook nu valt de reis er naar toe mee en zijn we voortijdig op plek van bestemming. We hebben een schitterende lodge midden in de natuur met zwembad en een restaurant met droomuitzicht op de rivier.

Stefan legt uit wat je allemaal kunt doen. Ik besluit morgen te gaan raften en ’s middags naar de cacaoplantage te gaan. Even twijfelde ik nog aan de ananastour maar eigenlijk kan ik wel bedenken hoe een ananas in een kist wordt gestopt. En de prijs van 20 dollar maakt de keus voor de cacaoplantage gemakkelijker. Wie weet mag je hier de chocola proeven wat voor mij bepaald geen straf is.

Marianne is jarig vandaag. Zij en haar man Rik nodigen ons uit voor een drankje in het restaurant. Helaas vervalt hierdoor de optie zwembad, maar het restaurant is zo mooi gelegen dat het niet erg is. Binnen vijf meter zitten brulapen die zich tegoed doen aan de malse blaadjes in de boom.

Fiona, Gaby en ik gaan voor we voor diner naar Sarapiqui vertrekken nog even over de trail binnen het terein van de lodge. Er staat 45 minuten voor. Wij bewandelen het in 20 minuten en weten in die tijd zelfs nog de groene gevlekte gifkikker te spotten en de rode met blauwe beentjes, ook wel blue jeans genoemd.

Snel even douchen om de klamme warmte tijdelijk weg te spoelen, insmeren met Deet en naar het centrum van Sarapiqui, waar we eten bij el Bambu. Het eten is matig. Na het eten snel nog even boodschappen doen voor het ontbijt van morgen. Helaas is de supermarkt al dicht waardoor we overgeleverd zijn aan het kopen van de laatste broodjes bij de bakker die eigenlijk al rijp zijn voor de kliko.

Terug naar het hotel. Even tikken. Slapen met het vooruitzicht pas om 09:00 uur klaar te staan voor het raften. Heerlijk! Beter dan de mensen die gekozen hebben voor het paardrijden. Zij zijn om 07:00 uur al aan de beurt.