Liberia - Brulapen in de achtertuin

Vandaag is een reisdag. Aan de norm verantwoord bewegen gaan we niet toekomen. Het is hemelsbreed niet zo ver, maar aan de reistijd te zien zal het wel weer hobbelen worden. Koning aap meldt voor deze dag het volgende:

Je reist naar het noordelijk gelegen Parque Nacional Rincón de la Vieja, gelegen in de provincie Guanacaste (reistijd ongeveer 6 uur). Deze provincie onderscheidt zich van de overige provincies in Costa Rica door eigen culturele kenmerken en sfeer, want van oorsprong behoorde deze provincie tot Nicaragua. Veel mannen te paard kom je hier tegen, sabaneros genaamd, de cowboys van Guanacaste. 's Middags kom je aan bij het park van de vulkaan 'Rincón de la Vieja', gelegen in een savanne-achtige omgeving. De vulkaan blaast stoom af en daardoor kun je in het park vele vulkanische activiteiten waarnemen tijdens mooie wandelingen. Zo is er een wandeling waarbij je modderpotten vol kokende modder ziet borrelen en af en toe zie je rookpluimpjes uit de vulkaan komen. En vergeet niet om de vele tropisch gekleurde vogels te bewonderen.

Om half acht laden we de tassen op de bus. Ik lees in het boekje dat je bij Stella bruin brood en muesli kunt eten. Dat is beter dan die kleffe broodjes van gisteren. De rest is voor en inderdaad is het ontbijt hier voortreffelijk. We gaan er wel zitten, waardoor het langer duurt voor we vertrekken. Onderweg veel heuvelig groen en de eerste anderhalf uur is over een keienhobbelweg. Bij een uitermate doorsnee toeristenuitlaatplek worden we geloosd voor een sanitaire stop en verfrissing. Een aardige bijkomstigheid zijn de papagaaien die hier in de bomen zitten en vrij rondvliegen. Gaaf gezicht al dat kleur in de lucht. Er is ook een toekan. Het blijkt dat de dieren hier erg gewend zijn aan de toeristen. De toekan vlooit zelfs wat in het haar van een toeriste.

Het moeten nog zo’n 4 uur rijden zijn. Maar dat valt mee. De weg schijnt wat platgewalst te zijn waardoor we al rond half 1 in Liberia zijn, een plaatsje niet ver van het nationale vulkaanpark Rincon de la Vieja. Bij de supermarkt mogen we inkopen doen voor een picknick. Een kwartiertje verder rijden is de lodge er al. Eigenlijk zouden we meer in bij het nationale park verblijven, maar doordat ik en nog twee anderen laat hebben geboekt hebben ze last minute de locatie veranderd. Op de veranda houden we de lunch. Het regent inmiddels met bakken en het ziet er niet erg naar uit dat het binnen afzienbare tijd gaat veranderen. De groep wil graag wat doen, het liefst naar de waterval. Dat loont helaas de moeite niet. Het is een uur rijden heen, dan een eind wandelen en dezelfde route retour. Dat zou betekenen dat je de waterval kunt bekijken en meteen rechtsomkeert moet. Het wordt hier al om 17:30 uur donker.

Dan naar plan B: wandelen naar de rivier. Die moet 10 minuten verderop zijn. In de stromende regen gewapend met niet al te elegante poncho’s gaan we toch maar op pad. De weg naar de rivier is ondertussen ook een rivier geworden. Ik zak af en toe tot mijn knieën in de blubber weg. Gelukkig heb ik mijn Teva’s aan. Er zijn erbij met dichte schoenen. Die ga je in dit vochtige klimaat niet meer droog krijgen. Het blubberlopen loont wel. De rivier stroomt sterk. Mooie grote rotsen en gelegen tussen allemaal groen. Gisteren regende het ook al stevig. Er trekt een onweersfront over Costa Rica.

Morgen belooft het mogelijk een droge dag te worden. Terug gaan we door een weiland en komen we zowaar op de weg richting de cabana’s uit. Ellen heeft achter de cabana’s een familie brulapen gespot. We kijken of ze er nog zijn. En jawel. Een stuk of zes inclusief twee kleintjes. Ze klauteren van tak naar tak en maken de klassieke oehoe aahaa geluiden. Het diepe gebrul is af en toe zacht te horen. Bij zonsopkomst schijn je hier geen wekker nodig te hebben. Het apengebrul is kilometers ver in de omtrek te horen.

Het is 16:00 uur. Even blubber afspoelen en op de kamer chillen.
Om 18:30 uur gaan we naar Liberia voor het diner. Ik hoop daar ook mijn verhalen en foto’s even online te kunnen zetten.

We zitten buiten met uitzicht op de kerk en het parkje. Het is aangenaam warm, wel wat klam. Ik eet pollo a la plancha. Mijn oog valt op een bordje ‘internet’. Ook reisbegeleider Stefan wil wel even online. We spreken af dat we over een uur, om 21:45 uur weer bij de bus zijn. Fiona en ik gaan tikken. De verbinding is megatraag. Het uploaden van mijn verhalen en foto’s duurt ellendig lang en ik lees welgeteld één email.

Ellen en Gaby komen om 21:20 uur binnen. Er zijn een paar die acuut naar huis willen en zelfs al dreigen een taxi te nemen als dat niet direct gebeurt. Ik heb al zo’n vermoeden wie dat zijn; Dennis en Richard, onze ‘vrinden’. Dennis liep al wat te piepen toen de tijd werd afgesproken.
Fiona en ik gaan onder nog hogere druk achter de pc tikken. Toch balen we ervan dat op het enige moment dat we een keer online kunnen er een paar zijn die zich niet willen houden aan de afspraak en hun zin doordrukken ten koste van anderen. We ronden om 21:30 uur af maar moeten toch echt nog even naar de supermarkt, anders hebben we morgen niets om te lunchen tijden het wandelen. Nogal gestrest door de supermarkt graaien we wat bij elkaar. Precies om 21:45 uur zijn we terug in de bus. Pech voor degenen die de plannen wilden veranderen. Groepswerking… pfff. Als dit maar geen voorbode is voor de rest van de trip.