A la playa!

Ik slaap slecht, ben om 02:00 uur nog wakker en mag er om 05:15 uur uit. De douche kent alleen een koude variant. Dat is even bruut ontwaken. Snel naar de ontbijtzaal op de 5e verdieping. Hier vandaan heb je mooi uitzicht over het plein, de stad met in de verte de bergen. Ik eet rapido wat panquecues en ritsel een paar in elkaar gedraaide zoete broodjes mee voor onderweg. Alvast een primatour erin, want mij is belooft dat de weg enorm veel bochten kent.

Beneden bij de receptie wacht ik op mijn taxi naar het Coca-Cola-busstation. Voor de zekerheid vraag ik toch nog even of het ok is dat ik in dezelfde kamer blijf. Na mijn ervaring met falende check-outs in Moskou vraag ik het liever nog eens extra, ookal was het mij gisteren verzekerd dat het geen probleem is. Maar inderdaad, ik heb het goed geroken. Ik moet uit mijn kamer en overstappen naar kamer 204. De tijd dringt. Ik moet de bus van 07:00 uur halen en het is al over half 7. Gelukkig was ik voorzienend en heb ik alle spullen al netjes ingepakt in mijn kamer gelaten. Het personeel gaat het verhuizen. Pfieuw!

Het coca-cola busstation heeft een notoire reputatie van veel diefstallen en andere onregelmatigheden. Het is niet ver van het Gran Hotel de Costa Rica, maar met de taxi is toch de meest verstandige oplossing. Toch oogt het niet zo luguber als de verhalen doen vermoeden. De bus is tot zijn nek toe vol en ik mag plaatsnemen op stoel 11, redelijk voorin. Hoewel het een prachtige rit is probeer ik de tocht zoveel mogelijk slapend door te brengen. In deze staat heb ik het minst last van wagenziekte. Het is 2,5 uur rijden naar playa Jaco. We rijden door regen- en nevelwoud. Prachtig, maar ik slaap snel weer verder.

Het is half 10 en nu al warm. Martina en ik zoeken een palmboom op voor wat schaduw. Verder zijn er op dit strand behalve wat eettentjes geen faciliteiten. Geen ligstoelen, geen douches en louter zwart zand. Mijn witte hotelhanddoek gaat dit niet geheel smetteloos overleven. Met een lekker zeewindje, mooi omkrullende golven en zonnebrandcrème is het prima uit te houden. Een mannetje loopt rond met een karretje frisdrank; “Coca, coca! Coca, coca!” Achter ons een ander ventje die met een machete kokosnoten kundig bewerkt tot oversizede drinkobjecten.

Martina, een Duitse uit Frankfurt is eigenlijk de meest saaie persoon om mee op stap te zijn. Er komt geen boe of bah uit. Overigens praten we alleen maar in het Spaans… Als we praten. Maar enfin, het is veiliger met zijn tweeën dan solo, dus zo hebben we allebei nut. Ook op dit strand schijnt veel geroofd te worden. Ik heb een staalkabeltje mee, waarmee ik onze tassen aan de palmboom bindt. Wie denkt zomaar mijn tas mee te grissen komt voor een verrassing te staan. Martina heeft de bus van 15:00 uur retour. Ik neem de bus twee uur later en ben net voor de reguliere namiddagbui losbarst bij het busstation.

De terugreis gaat voorspoedig. De primatour werkt wonderwel. Vanaf Coca-Colabusstation neem ik een taxi terug. Ik heb een leuke babbel met de chauffeur die mijn leert dat een duizendje een ‘rojo’ is, een 5000-tje een tucan, en 100 colones doorgaat voor een teja, een dakpannetje. Het mannetje scoort met deze les een paar HEMA-klompjes en mag het woord ‘klompen’ gaan onthouden.

Heerlijk douchen met warm water. Mijn nieuwe onderkomen is wel wat luxer dan de vorige. Ik hoor van de receptioniste dat Annemarie mijn slapie is voor de komende tijd. Het is al na 20:00 uur. In het restaurant eet ik arroz con pollo, wat meer kost dan al mijn maaltijden van afgelopen week bij elkaar. Op de achtergrond speelt een dame live piano. Leuke elegante sfeer. Om 20:25 uur schijnt de groep te arriveren op het vliegveld. Ik ga even op de kamer mijn verhaaltje tikken. In mijn kamer heb ik het geluid van het leven buiten bij mij. Er wordt sfeervol getrompetterd. Heeft wel wat. De groep is er om 22:00 uur nog steeds niet. Benieuwd wie mij de komende weken gaan vergezellen.

Morgen gaat de tour echt beginnen. Dan gaan we met eigen bus naar het noorden, naar Monteverde. Dit is wat er in de reisbeschrijving over wordt geschreven:
Je rijdt in ongeveer 4 uur naar het mooie bergachtige Monteverde. Je merkt al dat je hier iets meer op hoogte bent en dat het iets frisser is dan in de lager gelegen gebieden. Monteverde, gesticht door de pacifistische, religieuze bevolkingsgroep de Quakers uit de Verenigde Staten, is een kleine plaats, gelegen in een bergachtig gebied dat je aan Zwitserland zal doen denken. De Quakers trokken hier naartoe om zich te onttrekken aan de dienstplicht ten tijde van de Tweede Wereld-oorlog. Wat kwam hen beter uit dan naar Costa Rica te gaan, het land zonder leger! In Monteverde vonden ze hun stek, omdat deze plaats de beste mogelijkheid bood hun levenswijze voort te zetten zoals ze altijd gewend waren, met landbouw en veeteelt. Tevens kochten ze het nabijgelegen natuurgebied Monteverde op dat nu een particulier park is. Je overnacht in een lodge prachtig in de natuur gelegen.

Lang niet gekkos toch?!

Pas rond half 11 arriveert de groep. Mijn kamergenote voor de komende weken is Annemarie, een praatgrage onderwijsassistente uit Amersfoort.
Om half 12 ga ik met haar, Radboud, Alwin en Klaas nog even op zoek naar een plek om wat te drinken. San Jose is echter ’s avonds niet op zijn gezelligst. Alle rolluiken zijn dicht en er is alleen een luidruchtige tent open. Niet echt een plek om kennis te maken. Dan maar terug naar het hotel, maar ook daar is de bar gesloten waardoor we in de nog enige geopende tent belanden – het spijt mij dit te moeten melden – de Mac Donald’s. Daar treffen we nog het echtpaar Marianne en Rik die aan de vette kledder gaan. Om 24:00 uur sluit de tent en worden we dringend verzocht naar buiten te gaan.