Wat een feest!

Vroeg op om mijn tas in te pakken wat natuurlijk meer tijd kost dan berekend. Snel mijn fruithap naar binnen werken om op tijd te verschijnen op mijn laatste schooldag. Ik had rustiger aan kunnen doen, want juf Ana is een half uur te laat doordat ze de verkeerde bus nam.

Huiswerk nakijken en om 09:00 uur mag ik mij – joepie - gaan omkleden. Het is een serieuze zaak, lintje hier, lintje daar, mijn haar in twee eigenwijze vlechtjes met rode linten en bovenal moet ik lipstick op: knalrood wat mijn reeds niet onaardig gevulde lippen nog meer accentueert. Misschien kan ik er vanavond nog de kost mee verdienen… Enfin op naar de school aan de overkant van de straat. De leraren hebben allemaal een wit overhemd aan en een zakdoek om. Je zou denken dat er verder nog wel meer studenten of leraressen in zo’n ‘prachtige’ jurk mogen optreden, maar nee; ik ben de enige.

Ok dan maar met stijl voor paal staan. Ik draag mijn stukje over de dracht met passie voor en krijg de groep zelfs aan het lachen als ik de witte broek moet beschrijven die blauw is en zijn sjerp gewoon een leren riem is in plaats van mooi rood. Ik mag ook nog wat in het Spaans vertellen over het muziekinstrument de marimba. Andere studenten mogen vertelen over de geschiedenis van de annexatie en tot slot zingen we gezamenlijk een lied over dit thema. We worden beloond met typische Tico-gerechten, zoals zoete bananen, koekjes, cocosspul, bonenprutje, yuca en tortilla’s
Na de fiesta heb ik nog les over vooral de subjuntivo, de lastigste grammaticale vorm. Deze vorm, aanvoegende wijs, gebruiken wij in NL nauwelijks nog; dat hij lang moge leven. Hier wordt het nog heel erg veel gebruikt.

Ik ontvang mijn diploma en na de les spreek ik Sophia nog met wie ik afspreek om vanavond naar de bios in de mall van San Pedro te gaan.
Terug naar mijn appartement, beetje kletsen met James, verhaaltje voor internet schrijven, emails lezen en bagage reorganiseren voordat ik vertrek naar mijn volgende verblijf: Gran Hotel de Costa Rica.

Het hotel is van buiten statig en koloniaal, maar kamer 316, mijn verblijf voor vannacht is dat nu niet bepaald. Geen airco, doorgerookte kamer, een gat in het bad en een oud smoezelig sprei over het bed. Gelukkig heb ik mijn eigen fleecedekentje mee. Toch wel een aangenaam voel-je-thuis-artikel.

Ik heb niet lang in het hotel. Even interniksen. Ik krijg plots enorme honger, MOET echt wat eten. Dus hotel uit en de eerste tent om de hoek is voor mij. Ik schoor een chocolatechip galleta die ik binnen no-time verorber. Het geknaag is in ieder geval verdwenen.

Met de taxi naar de mall van San Pedro waar ik heb afgesproken met Sophia en Martina om naar een echte Costaricaanse film te gaan. We hebben om 18:00 uur afgesproken. Ik ben vroeg en loop even een rondje. De film A Ojos Cerrados (voor gesloten ogen) is geheel in het Spaans zonder ondertiteling. Dus we zijn benieuwd of we het gaan snappen. Daarbij zijn we gewaarschuwd dat er rap gesproken wordt. Het valt me alleszins mee dat ik het kan volgen en het is echt een mooie film over een echtpaar en hun dochter. Dochterlief maakt carrière en pa en moe hebben geen besef van wat dochterlief nou eigenlijk uitspookt. Ze moet vooral gezond eten, vindt mams. De chef is veeleisend en wil dat dochter dichterbij de zaak komt wonen. Dan overlijdt moe en moet dochter keuzes maken. Pa redt zich maar ternauwernood. Nu pas komt aan het licht wat voor rol moe in het gezin speelde. Dochter besluit haar carrière op te geven en kiest voor papa.

Na de film zoeken we een tent in de buurt op om de inwendige mens te verzorgen. We stranden bij Rio, een redelijk hippe tent met iets te harde muziek en veel volk. Het eten is prima, wel iets duurder dan gemiddeld. Na afloop terug naar het hotel. Martina zie ik morgen nog. Zij heeft toevallig dezelfde bus naar het strand als ik.