Mendoza - Buenos Aires - Alweer Piket?

Ik blijf beneden tot 01:00 uur. Mijn telefoon moet opladen, anders heb ik geen wekker voor morgen. Door de kou in Uspallata is de telefoon na een nacht al leeg.
Sta ik heel charmant met tandenborstel in de mond en het schuim rond mijn bekkie, vraagt een aardige Franse student medicijnen waarom ik nu al ga slapen en niet beneden kom voor de gezelligheid. Sja ik heb morgen een vlucht he. We kletsen even wat en ik duik mijn bed in. Beneden wordt plezier gemaakt, luid gejoeld als er gescoord wordt met tafelvoetbal. Ik lig er prcies boven. Maar inslapen kost niet veel moeite, ben best wel erg moe eigenlijk.

Even voor half 8 gaat de wekker. Anderen zijn al op. Eentje gaat lomp op mijn bed zitten als ik nog slaap. Ze hebben vandaag de High Ndes Tour, langs Puente del Inca, Aconcagua, Uspallata en Penitentes. Daar kom ik dus net vandaan. Snel een kattenwasje, tas weer inpakken en naar beneden voor ontbijt. Klef zoet broodje en kop thee. De taxi komt een kwartier te laat. Ik vertrek om 08:45 uur. Het is 20 min rijden naar het vliegveld van Mendoza en de rit kost mij 17 pesos. Het vliegveld is saai. Er is een eetstal en er zijn twee kiosken. In de eetstal wil ik een flesje drinken halen. Het kost 6.20 pesos en mevrouw heeft niet terug van 50. Ik mag zelf wisselgeld gaan halen in een kiosk. Oftewel, bekijk het maar. Ik naar de kiosk, kost het daar maar 2,50 pesos! De vlucht heeft vertraging van bijna een uur. Om 09:50 vertrekken is de bedoeling, maar helaas. Ik zit naast een advocate. Ze heeft even een vergadering in BsAs en vliegt vandaag nog weer terug. We hebben een gezellig gesprek. Onderweg wat turbulentie en daar is Sas nooit zo goed tegen bestand. Gelukkig komt het niet tot vomitar. We landen om 12:12 uur. Geen douane, lekker makkelijk. Begage ophalen, klaar.

Buiten sta ik net als de overige pasagiers in een ellenalange rij te wachten op een taxi. Uiteindelijk krijg ik er een toegewezen. Het is ondertussen 13:00 uur. Waarheen? Naar hostal Millhouse. De chauffeur kent het niet. Ik weet gelukkig de straatnaam, Hypolito Yrigoyen. Dat helpt. Onderweg wat kletsen over mijn reis en waar ik naartoe gaat. De chauffeur informeert mij vriendelijk dat ik morgen een probleem ga krijgen. Er is een manifestatie waardoor het gehele centrum afgesloten gaat worden en er geen enkele mogelijkheid bestaat naar het vliegveld te komen. Of ik al gereserveerd heb in het hostel. Ja ja, en betaald ook. Shit balen wat nu? Al weer een Piket, ik bof maar weer. De chauffeur weet wel een alternatief. Vijf minuten van het vliegveld is een hotel, veel goedkoper dan in de stad met plek genoeg. Hij kan mij er wel heen brengen. Beter betalen voor twee hotels dan je vlucht missen, zegt hij. Inderdaad, helemaal waar. Maar ik wil de stad nog in. Hoeveel ik betaalde voor het hotel? Meer dan 100 pesos? Hotel Aeroparque is veel goedkoper. Wat ik in de stad nog wil doen? Ja, naar San Telmo en souvenirs kopen voor vrienden en zo. "Geen probleem. Er is een centro comercial waar ze alles hebben en veel goedkoper." Ik vraag hoe ver het is naar het vliegveld vanuit het centrum. "Zeker 50 km." Pffft, ik heb al 6 km met kis's gelopen van de week. Mag ik nu weer? Heb ik dat? "Die koffer is wel erg zwaar", merkt de chauffeur op. Al ik zeg dat het wielen heeft blijft het stil.
De chaufeur vraagt wat ik wil doen. Ik vraag een telefoonnummer, maar die geeft hij mij vreemd genoeg niet. Ik bedenk dat ik vanavond ook nog wel naar een ander hotel kan en eerst de stad in kan. "Maar dan kon het hotel wel eens vol zijn.", spreekt de chauffeur tegen. Hmmmz... net was er nog plek genoeg. "Die hotels zijn allemaal commercieel, ze gaan je geld niet terug geven." gaat hij verder. Ik zeg dat het een hostel is waar veel jongeren met laag budget komen en ik er eerst wil informeren. Eenmaal aangekomen biedt de chauffeur nogmaals vriendelijk hulp aan. Ik bedank hem vreindelijk voor alle ionformatie en zeg te beslissen na te informeren of ik geld terug krijg of niet.

In het hostel is het druk. Veel mensen vertrekken, veel nieuwe komen aan. Altijd op maandag. Een stel informeert naar een kamer. Alles zit vol. Ik schiet ertussen. Misschien heb ik een oplossing. Tegen het meisje achter de balie vertel ik van de op komst zijnde blokkade. Zij weet van niks. Ze informeert verder. Nee, niks over bekend. Maar dan nog, als er al wat geblokkeerd wordt duurt dat nooit meer dan een uur. Er zijn immers mensen die naar het vliegveld moeten voor internationale vluchten en zo...
Oftewel, Sas had een erg foute taxichauffeur. Wat hij berekende? 38 pesos. OK ik ben wel afgezet, maar het kan erger. Er zijn toeristen die meer dan 200 pesos betalen. De prijs die het hostel normaal moet neertellen voor gasten is 22 pesos. Het kan beroerder. Ik voel verlichting door mij heengaan. Ik heb goed besloten. En! Ik heb lekker toch bijna twee dagen BsAs!!! Voor morgen reserveert ze alvast een taxi om 17.00 uur. ZO kan ik mijn vlucht bijna onmogelijk missen. Ik leg 58 pesos neer en mag naar mijn cuirto nummer 305, helemaal boven. Zo ik ben er weer! Wederom leuk uitzicht op de patio, keurige kamer, zelfs met bad!
Lekker installeren, even internetten, siesta en straks de stad in. Het voelt weer goed.

De siesta duurt iets langer dan gepland. Ik ben toch best we moe. Om 17.00 uur ga ik de stad in. Dit keer ga ik de andere kant op, San Telmo verkennen. Dit is de wijk waar de tango leeft. Het is een sfeervol gebied met ongelooflijk veel antiekzaken. Ik struin wat rond, koop wat postkaarten en een churro. Na een uurtje loop ik door naar Puerto Madera, het vernieuwde havengebied, waar mensen langs het water kuieren. Het is nog veel te vroeg om te gaan eten, voor hier dan. Dan nog maar wat aan de wandel. Langs de kade ligt een mooie driemaster van de eerste president van Argentinie Sarmiento. Alles binnen is authentiek, kleding, een heel duikpak, kannonnen. De kamertjes van de bemanning zijn juweeltjes. Een bed past er net in. Je moet geen gezonde Hollandse vent zijn om erin te passen. Ernaast een kast met de uniformen. Er tegenover een uitklapbaar tafletje met een wastafel ernaast en een mooie stoel. Ook is er een ruimte voor de kapper met een typische kappersstoel. Erg gaaf om te zien allemaal. Jammer dat ik mijn camera uit veiligheidsoverwegingen toch maar in het hostel heb gelaten.

Even verderop beland ik in een souvenirswinkel. Ik moet nodig inslaan. Toch nog toe ben ik niet erg aan spullen komen toegekomen. Je moet het immers ook allemaal tijdens de reis meeslepen. Na lang wikken en wegen koop ik allerlei moois. Ik kies toch maar voor wat duurdere spullen. Het andere is mij net te veel kitsch. Dus... je weet nu dat als je wat krijgt er goed voor betaald is! De tijd gaat rap om. Mooi dan kan ik eten. Even verderop, Dique 4, stap ik bij de Cabbeleriza naar binnen. Hier staat de kok stevig te barbecuen. Ik vind dat ik toch minstens een keer aan de Argentijnse biefstuk moet. De ober licht mij voor en ik krijg een enorme homp vlees op mijn bord. Het is meer vet dan vlees met een stuk bot eraan, een soort mega sparerib. Ik kom tot de conclusie dat dit toch niet mijn ding is. Had toch beter een biefstuk kunnen kiezen. De salade is wel lekker en het fruit voor toe ook. Dit is mijn duurste maal geweest hier. Ik ben 10 euro kwijt. Dat gaat in de States niet lukken vrees ik.

Het is niet al te ver meer lopen naar het hostel. Ik bof echt met de locatie, zo mooi centraal. Ik kijk uit naar het bad dat ik ga nemen. Beneden is er feest. Ik sla over. Tijd om te chillen, lezen, schrijven en slapen.