Lange reis - Vloek van Montezuma

Door het vullen van een tupperwaredoosje met heet water doet deze dienst als alternatieve kruik. Vannacht heb ik het eindelijk niet koud! Om 06:00 uur op om de zonsopgang mee te maken. We zetten twee stoelen klaar op het strand, appel erbij, laat de zon maar komen! Een fel oranje gloed verlicht de laag wolken die net boven de zee hangt. Altijd weer anders en telkens weer mooi.

Tent leegruimen, tas organiseren en laatste keer fruitontbijt. Om 08:00 uur staan we aan de weg in de hoop dat een taxi langs rijdt. Er staat er al een klaar, maar die is voor de buurman. De chauffeur geeft weinig hoop dat er op dit tijdstip spontaan een taxi langsrijdt. Gisteren werd ons het tegenovergestelde verteld. Zo gaat dat hier altijd. De een zegt dit, de ander dat. Blijven vragen en dan een gemiddelde ervan nemen kan je de juiste richting op helpen. Apart land. We vragen of we de taxi kunnen delen. Geen probleem!
Mirjam rijdt ook mee. Zij blijft nog, minimaal, een dagje. Alleen is de voorraad voedsel uitgeput en een bezoek aan de Chedraui noodzakelijk.

Ik stap uit bij het ADO busstation en heb nog bijna drie kwartier tot vertrek. Heerlijk nog even de laatste stralen zon pakken. De bus vertrekt om 09:00 uur. Ik zit mooi voorin. Wagenziekte wordt mij aldus bespaard. Rond 11:20 uur ben ik op het vliegveld. Jaaa! Starbucks! Thee met een muffin. Heerlijk! Wachten op de shuttle naar terminal 3. Daar in de rij om in te checken. Het duurt nogal. Om 14:03 vlieg ik naar Philadelphia. Een prima vlucht van drieëneenhalf uur. Niks mis mee. Beetje leeg gevoel in de buik en aangezien mijn volgende vlucht pas om 19:50 uur gaat tijd genoeg om locaal wat eetbaars te zoeken. Het is een eind lopen naar de Mac, maar na zo lang lopen kan dat geen kwaad en het compenseert de in te nemen brandstof wat.
Toch voelt het na het diner nog wat vreemd in mijn buik. Ik koop nog wat voor onderweg, want je weet maar nooit wat je aan boord krijgt.

Klaar voor vertrek. Ik zit aan het raam naast een moeder met haar zoontje. Prima plek om te hangen en de volgende acht uur te slijten. Maar dan wordt het mij van het een op het andere moment zwart voor de ogen. Ik voel het bloed uit mijn hoofd wegtrekken en mijn oren suizen. We zijn nog niet eens aan het taxiën. Dus dit kan niet reisziekte zijn. Ik voel me van het een op het andere moment hondsberoerd. Ik bel voor de stewardess. Nog nooit gedaan. Maar ik moet even melden dat het me helemaal niet goed gaat. De vrouw naast me, Amy uit Misourri, praat tegen me. M'n oren suizen zo hard dat ik haar niet kan verstaan. Ik krijg het beruchte papieren zakje toegeschoven. We stijgen op.

Amy helpt me Naar het toilet, ik zie lijkbleek. Misselijk, buikpijn, zweet breekt me uit, compleet vegetatief ontregeld. Oooow, waarom nu?! De stewardess is nogal een directe, weinig compassie. Ik moet NU aangeven of ik doodga, dan keert het vliegtuig nog om. Ik zeg dat het slechts mijn buik is. Ik moet het van haar wel zeker weten, want als we boven de oceaan zitten is er een point van no return. Ze belt de captain. Ik krijg een glas water en het gebod die op te drinken. Anders droog ik uit en moet ik aan de IV. Had ze zelf onlangs ook. En dat kan alleen in het ziekenhuis. Ik voel me dan wel zwaar beroerd maar het wordt allemaal erger gemaakt dan het is. Even later checkt ze. Of ik m'n immodium al heb ingenomen. Maar ik twijfel of ik die moet nemen aangezien ik nog geen spontane uitbarsting van lichaamsinhoud heb ondervonden. Aangezien mijn toestand niet snel genoeg verbeterd acht ze het noodzakelijk een in het vliegtuig aanwezige dokter op te roepen. Een studente geneeskunde, gespecialiseerd in maag-lever-darm (komt mooi uit) en een kinder IC verpleegkundige mogen mijn toestand beoordelen. Bloeddruk meten hartslag voelen, huidelasticiteit testen. Ondertussen belt de stewardess met een arts in Phoenix. Mijn bloeddruk is laag, maar dat is deze altijd. Ok, nu nog lager dan anders, 110-65. Maar de IC verpleegkundige heeft ook al door dat de stewardess een lawsuit wil voorkomen en mij als het maar even kan zo weer aan land zet. Ik ben verder helder, maar gewoon hondsberoerd. We bluffen dat mijn bloeddruk 120-65 is en zo hoef ik niet een heel vliegtuig terug te laten vliegen voor mijn buikellende. Pfieuw...!

Het zijn de langste vlieguren ooit. Wat ben ik blij als ik om 10:00 uur, een half uur voor op schema, weer aan de grond sta. Het vliegtuig uitlopen gaat nog wel, maar meer is teveel gevraagd. Ik wordt afgevoerd met rolstoel en Schipholracewagen. Heeft wel zijn voordelen. Ik mag zo door de paspoortcontrole en direct door naar de bagageband. Dan wordt ik naar buiten gereden om op de bankjes tussen aankomsthal 3 en 4 te wachten op paps die mij ophaalt. Naar huis! Gelukkig!