Amsterdam - Bangor - Philadelphia - Cancun

Het is nog geen week geleden dat ik het ticket boekte. En nu zit ik dan in een US Airways toestel richting Philadelphia. Tijdens mijn herfstuitje naar de Algarve oppert Mirjam het idee om rond de kerst haar in Mexico te bezoeken. Maar of ze daadwerkelijk rond die tijd daar is, is dan nog onzeker. Via Facebook houden we contact en zo waar kan ik van mijn werk twee weken vrij krijgen voor een nieuw reisavontuur.

Gisterenavond na de training even bij tante Iet langs om wat aardigs te brengen voor de kerst en te kletsen. Dat laatste duurt natuurlijk veel langer dan gepland. Pas om 22:30 uur ben ik thuis en dan moet ik nog eten. De koffer is ook nog niet ingepakt, al ligt er al wel veel klaar en is het vooral een kwestie van keuzes maken. Wat wel mee, wat niet?Uiteindelijk lig ik er natuurlijk laat in en wordt het een relatief korte nacht.

07:20 uur. OV taxi bellen. Ze komen om 09:20. Douchen, ontbijten. Telefoon gaat. Ze staan al voor en het is nog maar 09:05 uur! M'n ontbijt gaat snel een Tupperware bakje in, schoenen aan, tas dicht, licht uit, deur op slot. Dag poezen, dag huis! Een heel Connexxion busje voor mij alleen staat voor. Ik had gepland op de trein van 10:08 uur, maar zit er nu al een half uur eerder in. De gate is nog niet open. Gelukkig heb ik nog wat te doen; het ESTA formulier invullen en big brother 14 dollar betalen. Ik wordt toegelaten tot de VS. Valt al weer mee.

Na de douane heb ik minder dan een uur tot ik mij bij de gate moet melden. Het is wel een aardig sfeertje rond deze tijd; de kerstman hohoho, een kerstvrouwtje, versiering en ander vermaak. Broodje, thee van Starbucks en op naar gate 5 voor het vragenvuur. Heb ik het ticket zelf geboekt? Kan ik het vluchtschema laten zien? Hoeveel kost het ticket? Hoe heb ik betaald? Kan ik het pasje tonen? Waar verblijf ik? Toch weer vragen die ik eerder niet kreeg. Zien ze me aan voor drugskoerier? Heeft mijn baas Don Pablo mijn gezonden?

Het is acht uur en veertig minuten zitten naar Philadelphia. Kan ik mooi even bijslapen. 17:30 uur. Geen idee hoe we vliegen, maar als ik uit mijn raampje kijk zie ik rare dingen in zee. IJsbergen? Ja, waarachtig het zijn ijsbergen! Maar te hopen dat ik wel in Mexico uit ga komen...

20:40 uur NL tijd, lokaal zes uur vroeger. Het is nog steeds licht: de captain meldt dat we vanwege sterke tegenwind een tussenstop moeten maken op Bangor, Maine. Dat ligt ten noorden van Boston. Over besneeuwde naaldbossen dalen we om bij te tanken. We mogen het vliegtuig niet uit. Mensen in dikke winteroutfits op de landingsbaan. Raar nu midden in de sneeuw te zitten en straks in de tropische warmte!

Vanaf het koude Bangor is het nog een uur en drieëntwintig minuten vliegen naar Philadelphia. Hopen dat het goed gaat met de aansluitende vlucht.

En dat gaat soepeltjes. Ik heb nog net tijd wat drinken te halen, mag nog even wachten en dan om 18:50 locale tijd boarden. Vier uur moet de vlucht naar Cancun duren. Ook deze duurt wat langer en uiteindelijk staan we locale tijd 2230 aan de grond. Het is hier zeven uur vroeger en ik voel me toch wel een beetje zweverig van al die tijdzones.

Formulieren inleveren, paspoortcontrole, bagage weer door de röntgen, geld pinnen en een taxi scoren. Dat laatste moet je hier toch wel zorgvuldig doen. Alleen met reguliere taxi's kun je veilig op pad. Berovingen en verkrachtingen zijn hier helaas niet uitzondering. Ik wil met een colletivo, een gedeelde taxi, maar de juffrouw zegt dat dit mijn laatste kans is. Ja vast... Afijn dan maar de hoofdprijs ad 46 dollar neertellen. Luis is mijn typisch Mexicaanse charmante chauffeur die gelijk maar met de deur in huis valt; "porque una mujer tan guapa viaja sola?" ofwel, waarom zo'n knapperd als ik alleen reist. Ik moet naar Hostal Laurel en het is wel even zoeken voordat we die gevonden hebben zo in het donker. Ik ben blij dat Luis me voor de deur afzet want sommige straatjes loopt zelfs stoere Sas niet graag alleen. Een wit gebouw, traliehek. Even roepen en daar is de heer des huizes. Ik krijg de sleutel van kamer 13, de trap op drie verdiepingen hoog. Een sobere maar schone kamer wacht mij. Het is klam warm. Buiten is het feest, discodreunen worden afgewisseld met wat vuurwerk. Moe, bed in. En net als ik lekker lig op de duidelijk aanwezige spiralen in mijn matras wordt aan mijn deur geklopt. "Telefono!" Snel broek aan, trappen af. Het is Mirjam. Ze zijn toch niet naar Tulum. Morgen gaan ze naar het strand bij puenta Morela, 40 minuten van de bus. Dus dat wordt ook mijn bestemming morgen en 's avonds blijven we bij Guille slapen. Daarna staat alles open.

00:00 locale tijd ga ik gestrekt.