Playa Dominical – Isla Caño - snorkelen

De wekker gaat al voor zonsopkomst. Snel douchen en flink insmeren voor onze dagtour naar Isla Caño. Om 06:00 uur staan we bij de receptie. Vandaag doet iedereen wat anders. Met zijn vieren, Gaby, Fiona, Annemarie en ik gaan we snorkelen. Stefan en Ellen gaan met ons mee in de bus voor een vrijwel gelijke tour als wij maar gaan duiken in plaats van snorkelen. Het gayteam – te erge benaming, maar wel treffend – Alwin, Klaas, Radboud, Rik en Marianne gaan walvissen en dolfijnen spotten. De rest heeft eigen plannen.
We zitten braaf in de bus te wachten, klaar voor vertrek. Een stel andere hotelgasten heeft de wekker kennelijk nog een paar keer extra op snooze gedrukt. Ze komen twintig minuten later aanzetten. Het is een Amerikaans gezin met drie kinderen. Pa en moe zitten onder de tatoo’s, echt niet zo’n beetje. Zoonlief is een typisch Amerikaans product van consequent de fastfoodketens bezoeken in plaats van zelf koken. Zijn zwemvest heeft hij al aan… Bij de hele familie straalt het plezier van het vooruitzicht te gaan snorkelen rondom een onbewoond eiland eraf. Niet dus.

Het is een half uur rijden tot Ojochal waar we bij een klein tentje, gerund door een Franstalige Canadese, gaan ontbijten. De duikgids Nicholas hoort ook bij dit etablissement en stapt na het smakelijke ontbijt bij ons de bus in. Het is ongeveer een uur rijden naar Sierpa, de plaats waar bij onze snorkeluitrusting bij elkaar scharrelen. We mogen de boot in bij een zeker niet onprettig ogende jonge gids met mooie smile en donkere kijkers. We gaan met een noodgang door de rivier de Sierpa (slang) dat dwars door het grootste mangrovegebied van midden-Amerika loopt. Het mangrove gebied is maar liefst 34 hectare groot en bevat allerlei leven. Al snel spotten we aan de kant een echte krokodil. Geen joekel maar toch! Je ziet duidelijk het verschil met een kaaiman. De kroko heeft meer dooruitsteeksels op zijn rug en een spitsere bek.

We komen bij de monding van de rivier en gaan de golven van de Pacific tegemoet. Volgens het Nederlandse stel dat bij ons in de boot zit is de zee vandaag naar verhouding kalm. Zij gingen twee dagen eerder walvissen en dolfijnen spotten en hadden metershoge golven. Ik ben blij dat mij dat bespaard wordt. Dit is al meer dan genoeg tarten van het zeeziektelot. Het is een kunstig gemanoeuvreer door de golven heen. We zitten op een boot waarvan je op eerste oog echt geen zeewaardigheid verwacht. Het is klein en heeft slecht een luivel tegen zon of regen. We stuiteren van golf naar golf. De gids heeft geïnformeerd of niemand rugklachten heeft. We kunnen er vol tegenaan. Bij de riviermond zijn de golven het hoogst, echt van die omkrullende exemplaren. De stuurman gooit de zijkant erin en we knallen er met een smak doorheen. Echt verwonderlijk dat we er allemaal in zijn gebleven.

Ik focus mij op de horizon. Caño eiland ligt bij gunstige zee zo’n 45 minuten uit de kust. We zien het direct al liggen. We boffen enorm. Dolfijnen zwemmen plots vlakbij de boot. We minderen even vaart om deze mooie dieren te bekijken. Het zijn er drie. Wat een mazzel! Volgens de gids moeten er ook walvissen te spotten zijn. Het is nu paarseizoen en dan komen ze naar de kust om hun geliefde te ontmoeten en voor gezinuitbreiding te zorgen. Walvisbaby’s overleven het koude water van de diepe zee nog niet. Ze hebben nog te weinig spek. Gelukkig is dat ook snel voorbij. Door dagelijks ruim 300 liter melk te drinken kunnen ze 80 kilo per dag in gewicht toenemen. Niet bepaald Sonja Bakker-proof. Een walvis zien we niet op de heenweg. Wel een vliegende vis die net zo mooi uit het water kan springen als een dolfijn. Cool gezicht!

Ik overleef de toch best aardig. Licht misselijk, maar dat trekt snel weg. Flippers aan, duikbril op en plons. We zitten bij een koraalrots en zien allerlei visjes; Nemo, blauwe visjes met lichtgevende stippen, een parrotfish en nog zo veel meer andere vissen. Ik voel de achterkant van mijn armen branden alsof ik ben gebeten door iets. De gids zegt dat het door kwallen komt die in het water niet zichtbaar zijn. Het brandt aardig. Na drie kwartier op de buik dobberen gaan we terug aan boord en worden we op het strand van het eiland afgezet. Heerlijk zonnen. Dit is genieten. We krijgen een uitgebreide lunch met tonijnsalade, groente, fruit en koekjes. Nog even op het handdoekje van de zon genieten. Het tij komt rap opzetten. Als wij onze laatste minuten bakkend doorbrengen komt er plots een golf die ons per acuut van ons handdoekje verjaagd. Alles nat, rust verbroken.

De boot in voor plons #2. Door de hevige regenval was de eerste duik al niet optimaal. Nu is het helemaal lastig. Het water is troebel. Met moeite zien we drie wat grotere vissen en een school kleintjes. Ik wordt direct ook weer aangevallen door het bijtende geval dat volgens Stefan geen kwal maar mogelijk plankton is. We zoeken nog kort verder en houden het dan voor gezien.

Terug naar de boot. De gids belooft ons als troost een walvis te spotten. En zowaar zien we een paar keer een fontein boven het water uitstijgen en hebben we de mazzel een babywalvis van dichtbij te zien. Hij lijkt een beetje op een dolfijn maar is toch echt iets groter. Weer wat verderop zwemt een school sardientjes die worden opgejaagd door tonijn op jacht. Allerlei afval zwemt ook in het water; lege flesjes, een kinderfietsje en iets niet direct herkenbaars. “Look, turtles making babies!” zegt de gids. En inderdaad twee schildpadden op elkaar. Heel apart gezicht. Volgens de gids kunnen ze wel drie uur de liefde bedrijven. Dit keer verstoren wij hun plezier of deden ze slechts een vluggertje. De walvis zien we helaas niet.

Een flinke plensbui wacht ons op zodra we van zee de rivier opgaan. Het water is inmiddels ruim twee meter gestegen wat heel goed te zien is aan de wortels die op de heenweg bloot lagen en nu volledig onderwater liggen. Ook een steiger waarvan we heen de ruim twee meter hoge palen tot op de grond konden zien ligt tot aan de rand in het water. We cruisen door wat smallere mangrovepaden die op de heenweg nog geheel droog lagen en niet bevaarbaar waren. De locale bevolking zoekt in deze tijd Piangiunschelpen waar ze ceviche van maken. En dat dit een locale specialiteit is kan je niet ontgaan. Overal langs de weg wordt hiervoor reclame gemaakt of zitten mensen met een zelfgemaakt voorraad voor verkoop aan voorbijgangers.

Voor de bui spot de gids nog een luiaard, leguanen, mono cara blanca, een ijsvogel. Alleen de slang ontbreekt nog. Desalnietemin zien we nu in een tour alles wat we tot nog toe in de hele reis hebben gezien. Costa Rica compleet, noemt Fiona het. En inderdaad ook compleet met zon, strand, zee en… regen! Deze valt met bakken uit de lucht. Gelukkig is de regen gratis, grapt de gids.

Anderhalf uur terug rijden met de bus. We zijn er net na 18:00 uur. In het hotel lekker even opfrissen en om 19:00 in de alweer stromende regen naar het centrum. We duiken het eerste beste restaurantje in, een Thai met goede reputatie. Wij willen met zijn achten bij elkaar zitten en schuiven na lang wachten op actie van het personeel twee tafels bij elkaar. De ober is duidelijk geïrriteerd door onze actie en dit wordt waarschijnlijk nog wat versterkt doordat hij over een van onze paraplu’s struikelt. Hij moppert en moppert en heeft een bodylanguage waar je u tegen zegt. Hij doet en publique ieneminemutte en het zogenaamde lot besluit dat wij op het bestellen van iets als laatste aan de beurt zijn. Hij heeft er overduidelijk lol in ons te laten wachten. Het scheelt niks of we staan op. We beseffen dat hij hier zeer waarschijnlijk niet meer zit en besluiten toch maar te blijven. Het eten is echt heerlijk. Rond 21:30 uur lopen we retour naar het hotel gewapend met hoofd- en zaklampen.
Op de kamer even typen. Morgen pas om 11:00 uur checkout en 12:00 uur vertrek naar Manuel Antonio. Dit is slechts een uurtje rijden. Dat wordt zwaar afkicken, niet meer uren achtereen zitten.