Sas de zwerfster

Mijn oranje stoere tas op wieltjes weegt 19,9 kilo. Dat heb ik toch maar weer knap ingepakt. Donderdagavond breng ik eerst alle flyers en posters voor de verenigingenmarkt naar Linda. Het is dan al 21.30 uur geweest.

Thuis ben ik nog een dik uur zoet met de laatste reorganisatie van mijn bagage. De kunst is zo min mogelijk met zoveel mogelijk comfort in de tas te stouwen zonder je lens te moeten gaan sjouwen. Na wat beraad met mijzelf vind ik dat er best plek is voor een eigen dekentje. Wat te eten is ook nooit weg. Erg Hollands ja, maar de aardappelen die pasten dan weer net niet. Wat muesli, crackers, hagelslag natuurlijk, thee en siroop houden mij in ieder geval de eerste dagen wel in leven. Verder naast wat lichtgewicht kleding allerlei praktische zaken: dompelaartje, EHBO-setje, zakje met wat spelletjes, zonnebrand, anti-muggenspul, handdoekjes, sandalen, poncho en miniplu tegen de tropische stortregens. Nou ja… en nog wat meer van dat soort spul.

Mijn trouwe taxi-chauffeur meldt zich rond 10 uur. Ik moet nog even wat DVD-bestellingen van het turngala bij Marion brengen. Jaja, tot last minute nog in touw voor de club! En ach, als je dan toch langs de bakker rijdt, kun je best even een lekker ontbijt in de vorm van croissant scoren. Joop, alias paps, alias taxi, brengt mij naar Naarden-Bussum. De rit naar Schiphol redt hij helaas niet. Maar maakt niet uit. “Dag wereldreizigster”, groet hij mij. Op Naarden-Bussum heb ik de trein van 10:38 uur. Ik ben rond 11:30 uur op een megadruk Schiphol.

Vertrekhal 2, paspoort in blauw apparaat. Helaas, geen boarding pass. Ik mag in een ellenlange rij bij balie 16. Met mij nog een flink aantal zonder het geluk van een boarding pass. Een blondine met Duits accent heeft over drie kwartier haar vlucht. Volstrekt kansloos! Zelfs voor mij wordt het al spannend en ik heb nog ruim twee uur. De vlucht is overbooked. Ik kom op de wachtlijst. Dit lijkt deja-vu. Dezelfde grap overkwam mij op de rondreis naar Ecuador. Toen mocht ik mee, dus dat moet nu ook wel weer lukken. Naar de paspoortcontrole en vervolgens om 12:50 uur melden bij Gate D7, waar een stewardess mij verder gaat helpen aan hopelijk een zitplek.

In de rij staande voor de paspoortcontrole stop ik alvast al het metaal in mijn tas. Dat scheelt straks weer gedoe…
Zo, ik ben erdoor. Even dollars halen bij de bank. Dat is om de hoek. Tas open, shit, portemonnaie pleitos! Ik loop de route terug en zoek de grond af. Niks! Infobalie, niks! Nog verder informeren. Ik kan even door de paspoortcontrole als ik het lief vraag aan de marechaussee. Dat mag, maar levert niks op. Hmmm, tijd vordert. Paps bellen. In gesprek. Inspreken. Weer bellen. Voicemail. Dan maar naar de gate. Door de scan. Eindelijk pa aan de lijn. Pa zet gelijk hulptroepen in en laat collega Eddy met een dot poen naar Amsterdam afscheuren. Het is al 13.10 uur, mijn vlucht gaat over 40 minuten. Ik informeer bij de balie. Ik heb een ticket. Optie van andere vlucht vervalt, wat voor een keer juist gunstig zou zijn geweest.

Ik mag nog een keer naar de hal als ik wil om bij de info nogmaals te informeren. Nog niks gevonden. Ik bedenk scenario’s voor als Eddy Schiphol niet tijdig bereikt: crackers, hagelslag… Gelukkig vriest het er niet. En ik heb nog wel helemaal 10 dollar ergens in een mapje. Hoe lang houd je het daarmee vol?

Terug naar de gate. Ik besluit hoe dan ook wel in te stappen. Er is ter plekke vast wel iets op te vinden en ik heb sowieso alle dagen dak boven het hoofd. Toch minder beroerd dan menig zwerver het heeft. De enige uitdaging wordt voeding. Zo wordt mijn trip toch nog meer low-budget dan verwacht!

Bij de gate staan twee beveiligers en een man van de KLM. “Herken je je eigen portemonnaie niet eens meer?”, vraagt hij. Ik schiet vol van blijdschap. Gevonden, en alles zit er nog in! Zo avontuurlijk is nog geen eerdere reis begonnen. Sja, ik moet wat doen om de lezer te blijven boeien na al die ondernemende trips van mij. Het zou langzamerhand wat voorspelbaar kunnen worden!
Nog een keer foullieren. “Ben je verdrietig?, vraagt de voelende dame. “Nee, ik ben juist heel erg blij!”

Ik zit aan het gangpad naast een Amerikaanse. Het eten is niks, de entertainment top! In de stoel voor mij zit een schermpje waar je niet alleen je vluchtroute of een film kunt bekijken. Je kunt ook bellen, sms-en en emailen, spelletjes spelen en zelfs een talencursus doen. Ik sms het thuisfront en kijk de film De Hel van 1963. Best aardig en vooral lekker Fries. De vlucht gaat 8 uur en 46 minuten duren. Slapen wil niet erg.

Aan het eind van de vlucht heb ik een gezellige chat met mijn buurvrouw. Ze is net 40, zit in de computerprogrammatuur, woont al 10 jaar in GB en gaat nu voor 10 dagen op bezoek naar moeders en date. Ze vindt het een goed idee dat ik zo reis; Dat moet je doen als je jong bent. Ik heb mijn leeftijd maar even niet gezegd…

We landen rond half 5 pm lokale tijd. Voor mij is het nu een uur of 1. Ik moet mijn koffer van de band halen en weer inchecken. Daar heb ik anderhalf uur voor. Honderden koffers komen voorbij, maar niet die van mij. Sja, wat te doen? Ik heb nog 50 minuten tot mijn volgende vlucht gaat. Even navragen. Mijn koffer wordt doorgestuurd. Dat is dan ook maar te hopen. In een lange rij voor bagage- en bodyscan. De tijd tikt door. Het wordt heel krap aan. Ik heb nog 20 minuten tot vertrek van de vlucht. Schoenen weer aan. Ellenlange roltrap ophollen, treintje in naar platform A. Daar weer hollen, want natuurlijk is die helemaal achteraan. Er staan nog maar een paar mensen. Ik sta niet op de lijst en krijg een van de laatste 3 stoelen toegewezen. Het gaat vandaag ook maar net binnen alle marges: overbooked, poen kwijt, transfer net gehaald. In het kader van: No risk, no fun!

Het is 3 uur en 25 minuten vliegen naar San Jose in Costa Rica. Buiten is het nog steeds licht. Het is nu al 14 uur dag voor mij. Er schijnt boven de 10 km internetverbinding te zijn. Eens even kijken of ik NL nu al met reisnieuws kan verblijden. Helaas, dat moet nog even wachten.

Keurig om 20:50 uur locale tijd staan we aan de grond. Al een van de laatste komt mijn koffer op de band. Buiten voor het glazen raam staan massa’s mensen met naambordjes. Ik zie mijn naam er niet 123 tussen staan. Een taxichauffeur helpt mij en schreeuwt rond: Zapote! Daar moet ik heen, een wijk ten westen van San Jose. Gelukkig heb ik een telefoonnummer. De man belt en nog geen twee tellen later is mijn transfer er. Montserrat, de coördinatrice van COSI, Costa Rica Spanish Institute en de chauffeur die ook leraar is brengen mij in een half uurtje naar het appartement. Op 50 meter afstand is de school, een blauw gebouw. De appartementen zijnn omgeven door een hek, net als alle andere gebouwen overigens. Het oogt wat gevangenis- en crimineelachtig, maar het schijnt een rustige veilige wijk te zijn.

Ik ben bekaf, heb niet geslapen in het vliegtuig en het enige dat ik wil is een bed. Appartement 12, kamer 2 is mijn onderkomen voor deze week. Trappetje omhoog, eerste verdieping. Een kleine huiskamer met eenvoudig meubilair en antieke PC, een open keuken, een badkamer. Op mijn kamer loopt een colonne minimieren vrolijk te marcheren over mijn nachtkastje waar als welkom wat zoetigheden liggen. Ik installeer mij en ben snel in dromenland.