Uspallata - Skien, wat een gedoe!

Nou, nou... ik ben er klaar voor hoor. De wekker gezet om kwart voor 7, alles ingepakt, snel even ontbijten en in het pikkedonker met ski´s, rugzak en hoofdlamp wachten op de bus van kwart voor 8.
Fabia had al gewaarschuwd dat deze wat later kan komen, dus geduld is het woord. OK, om 8 uur nog geen bus. Kan gebeuren. Om kwart over 8 nog steeds niet. Tja het is wel Argentinie he, dus nog maar even door ijsberen. De zonsopkomst is ondertussen wel erg mooi aan het worden. Half 9 nog steeds geen bus. Ik krijg wel gezelschap van een van de hondjes van het hostel. Dat maakt het wat aangnamer. Hebben we het samen koud. Maar om kwart voor negen heb ik toch echt lang genoeg gewacht. Terug naar het hostel, mijn bed weer in, opwarmen.

Even later komt Fabian binnen om mijn resterende spullen veilig weg te bergen. Hij is verbaasd mij te zien. Geen bus inderdaad. Fabian wil wel even bellen. Wat blijkt. De bus ging niet, want de strooiwagen was niet geweest. Dus ik kon nu wel met een taxi en in het dorp wachten. Ik vind het geen optie. In het dorp wachten is ook koud.

Mirjam en Guille komen op standaardtijd kun bed uit, 09.30 uit. ´Ben je er nog?´, vraagt Mirjam. De Chilenen mogen eindelijk de grens weer over en dat biedt voor mij mogelijkheden. Pedro, de mannelijke helft van het echtpaar heeft niet veel zin in een paar ski´s in de reeds volgepropte auto. Volgens zijn vrouw kan het best. Een hele reorganisatie vindt plaats. Uiteindelijk past het. Ikzelf kruip in de auto bij een Chileens gezin. En zo zit ik dan toch om 10.30 uur in een auto naar het dorp.

Daar staan nog wat klussen te wachten. Mijn ski´s zijn niet goed. Het zijn twee verschillende met verschillende bindingen. Een met plaat, de ander zonder. En dan ook nog op verschillende hoogten gemonteerd. Dus terug naar No Limit, waar de skiboy mij gelijk herkent. Ik krijg een ander paar, die ter plekke nog even geslepen moeten worden, want er zit geen kant meer aan. Dan nog handschoenen. Die kun je huren voor 4 pesos per dag. Maar ze zijn allemaal wel gescheurd, dus dat schiet ook niet op. Even verderop schijnen ze handschoenen te verkopen. En inderdaad, in een snoep en souvenirwinkel hebben ze ook handschoenen. Verwacht geen GoreTex... Maar voor 25 pesos kan ik mij niet echt een buil vallen.

Dan een buskaartje. Het is allemaal niet ver weg gelukkig. Pas om 12.30 uur kan ik een ticket gaan bemachtigen naar het skioord Penitentes. Beter, zo heb ik nog een uurtje om op te warmen in een internetcafe!
De bedoeling is vandaag te skien, vanacht in een hostel te slapen in Penitentes (ik heb een slaapzak mee), morgen weer te skien en misschien Puenta del Inca te bezoeken en aan het eind van de dag terug met de bus naar het hostel.

De dagen gaan nu snel. Zondagochtend vertrek ik naar Mendoza, waar ik in hostel Campo Base slaap. De volgende ochtend vertrekt om 09.05 uur mijn vliegtuig naar BsAs. Daar slaap ik weer in het millhoushostel om de volgende avond naar Washington te vertrekken. Zo nu weet je weer waar Sas voorlopig uithangt. Als alles goed gaat...

Hasta Luego!

Daar ben ik weer!

Braaf om 12.30 uur bij de bus. Geen bus. Pas bijna een uur later vertrek het geelgroene vehicel. De route is zo'n 60 km en neemt normaal gesproken anderhalf uur in beslag. Vandaag niet. Er ligt sneeuw op de weg waardoor de reis vertraagt. De collectivo is voor de zekerheid toch maar niet met sneeuwkettingen uitgerust. We voelen de wielen wegslippen. Dit is niet de enige vertragende factor. De vrachtwagenchauffeurs houden een roadblock. Ze mogen al dagen lang niet de Chileense grens over, hebben niets te eten of drinken en zijn het zat. Daarom mogen de burgers eraan geloven om de politiek wakker te schudden.

Een zestig kilometer lange rij reikt tot aan Penitentes en laat slechts af en toe wat bussen en auto's door. Onderweg mogen we uiteindelijk even luchten. Wat foto's schieten. Doe je toch nog wat nuttigs. Naast mij zit een meisje dat in een luxe hotel werkt, maar of dat nog gaat gebeuren vandaag is de vraag. Aan de andere kant zit een Fransoos, Guillaume. Hij stikt van de honger. Gelukkig heb ik nog crackers. Toevallig verblijft hij ook in hostel Campo Base.

Ruim vijf uur na vertrek zijn we op plek van bestemming. Penitentes is het eerste skioord van Argentinie en naar het lijkt is er sinds de oprichting niet veel veranderd. Er zijn zo'n tien hotels, er is een benzinestation, je hebt een paar restaurantjes, een disco, twee skiliften en een schitterend skigebied.

Campo Base is een wel zeer opmerkelijk hostel. Een werkelijk ieniemini hutje herbergt een stuk of 5 kamers met 4 tot 7 opgestapelde bedden. Het is supereconomisch ingedeeld. Meer luitjes ga je er niet inkrijgen. Ik krijg een warm ontvangst van een beer van een vent met staartje die Chiquita wordt genoemd. Hij staat in de keuken annex kantoor. Ernaast gaat een deur open, dat is de douche en tevens wc. Waar de knop van het warme water zit vraagt een naakt mannelijk lichaam. Het zit hier omgekeerd. Je moet het maar net weten. Chiauita wijst mij mijn bed. Ik slaap boven in een hokje met twee stapelbedden. Beneden een meisje, Florentina met haar 12 jarige broertje. Aan mijn hoofdeinde een met flinke laag ijs bedenkt raam. Het bed is net een mens breed en over een houten balkje kan ik met wat goede wil wat spullen kwijt.

Guillaume is inmiddels ook geinstalleerd. Samen verkennen we Penitentes een beetje. Wat een 'lugar'! Zo gaaf al die bergen. Zit je dan, in de Andes in Argentinie. Wat een voorrecht! We zien de zonsondergang en tegelijk gaat ook de kachel uit. Het is ineens ijskoud. We zoeken een tent op waar we appeltaart en thee genieten. Terug naar het hostel. In de ruimte waar TV is zit iedereen knus bij elkaar. De Mate gaat rond. Gelukkig is de bittere nationale drank opgeleukt met suiker, wat het voor de nog niet geheel doorgewinterde Argentinieganster acceptabeler maakt. Overal in het hostel staan kleine kacheltjes die iets van de ergste kou moeten wegnemen. Er heerst een familiair knus sfeertje. Ik klets met een onwijs grappige Amerikaanse knul Ben. "It's good you came!" verwolkomt hij mij gelijk bij binnenkomst. Hoe meer zielen... En zeker hier, want meer mensen is meer warmte. Er is net een heel groepje vertrokken. Ons groepje bestaat uit twee Fransozen, een Spanjaard, twee USA-ers, wat Argentijnen, een skijuf met papa, de kok met zijn liefje en Chiquita.

Met zijn allen aan de twee tafels in de algemene ruimte van het hostel voor het diner. Dit begint met een waterig vermicellisoepje. Het smaakt naar niks. Gelukkig is er zout, wat dankbaar rondgaat. Het hoofdgerecht is een rijstprutje dat eveneens aan smaak ontbreekt. Het toetje ontbreekt. Er is geen melk om er iets van te maken. Na het diner schuift iedereen op naar de ruimte met TV. The Girl Next Door is te zien. Best grappig. Rond 00:00 uur is de film klaar en is het vrijwel onmogelijk een uitje af te slaan naar de bar 50 meter verderop. Dit betekent wel stevig doorstappen in de kou van meer dan 20 onder nul.
In de bar speelt een in Argentinie zeer bekende band, iets van Calamares. Dat ik daar nog nooit van gehoord heb en de teksten niet mee kan zingen is natuurlijk maar vreemd. Het Campo Base volkje voormt de harde kern van de dansvloer. Hier wordt iets als de cumba gedanst. Je staat tegenover elkaar met de handjes losjes vast, singt heupzwaaiend naar elkaar toe en van elkaar af en draait elkaar in de rondte.
Wel grappig, maar beetje gek als je zo ineens op de vloer wordt getrokken en geen idee hebt wat de bedoeling is.
Tot 02:00 uur speelt de band. Campo Base vertrekt. Ik zie mijn kans schoon ertussen uit te knijpen, bed in en morgen skien. Maar dat gaat zo maar niet. De kok, klein mannetje met dreadlockvlechtje en Chiquita sleuren mij zo wat mee naar de volgende toko. Verderop is een disco met diepe bassen van houseplaatjes. Er wordt weinig gedanst. Na een half uurtje heb ik naar mijn smaak wel genoeg fatsoen getoond en stamp ik terug naar het hostel.

Wat ben ik blij dat ik mijn slaapzak mee heb.