Sluiting - ziek

Zaterdag 16 juli 2011

Om 09:00 uur wakker. Buik voelt leeg. Maar gelukkig geen spoedtrips naar het kleine kamertje meer. Goed spul dat immodium. Linda haalt witbrood en kaneel bij het winkeltje. Zo kan ik toch weer iets eten.
Douchen. Zo wat knap je daarvan op. Verslag bijwerken. Vandaag de dag van de sluiting. Nederland is gevraagd een deel hiervan te verzorgen. Wij vormen met zijn allen een molen met draaiende wieken. Om 16:00 worden we in het stadion verwacht.

Het wordt een rustige ochtend en middag. Niks de stad in, zoals gepland. Beetje hangenmop de bank en even op het matje in de zon liggen. Ik voel me toch wel weer aardig en we gaan op de fiets naa Ouchy, een kwartiertje trappen vanaf de camping. Bij de supermarkt slaan we proviand in voor het diner van vanavond. Bij een chocolatier haal ik het bruine zoet voor het thuisfront.

Op de camping hebben we nog drie kwartier tot vertrek voor de sluiting in het Olympisch stadion. Daar moeten we om 16:00 uur zijn. Normaal redden we dat makkelijk in er half uur, maar nu er zo'n kleine 20.000 mensen dezelfde kant op gaan als wij lopen we natuurlijk nogal wat vertraging op. Rond half vijf komen we aan op het veld naast het Olympisch stadion waar de meesten al zijn omgekleed in oranje, rood, wit of blauw shirt met zwarte legging. Linda en ik zijn de witten. Snel tas wegbrengen naar de grote tent. Hoewel snel... Ik kan nu alleen nog maar langzaam. Kramp... In rijen van acht lopen we het stadion in. Wachten aan de zijkant en dan hollen het veld op naar onze positie. Klappen, zwaaien, hoog, laag, draaien. Op het grote scherm zie ik dat het er verbazingwekkend leuk uit ziet. Veld weer af hollen. Oef, mijn buik. Spullen halen en plekje zoeken op de tribune.

Grote groepen op het veld, veelal in basiskleuren. Enorme groepen met gele skippyballen. Mooie formaties. Wolken. Hier en daar valt een spat. Als we het maar wel droog houden. Het valt mee. Toespraken van de bobo's. De wave gaat rond het stadion. En nog een keer en nog een keer. Lastig als je dan je praatje moet houden. De man in pak steekt ook maar even de armen de lucht in. Pret bij het publiek. Een bobo houd een echt mooie toespraak, anders dan standaard, over de Gymnaestradabries die door Lausanne heeft gewaaid en over de weemoed waarmee je terug bent als je weer in je eigen land bent. Ja, dit zijn zulke bijzondere momenten die eigenlijk iedereen eens mee zou moeten maken. Het plezier, de blijheid, sport zoals sport moet zijn, geen competitiedriften, alleen maar genieten van elkaars kunnen en waarderen van al die verschillende culturen.

Het busverkeer is tot 21:00 uur volledig stil gelegd. Een onwijs gave unieke processie met een mengeling van 56 nationaliteiten. Zo'n 20.000 mensen achter de fanfare aan de berg af naar het feestterrein bij Belrive. Wat een aanblik. Langs de kant allemaal mensen klappend, toekijkend vanaf hun balkon, geemotioneerd van deze harmonieuze stoet. Als de wereld nou een voorbeeld neemt aan de Gymnaestrada is er geen oorlog meer. Het KAN wel. Dit eind lopen was even niet gepland. Nu moet ik ruim vier kilometer terug stappen. Normaal geen punt, maar nu valt het zwaar. Zo zwaar zelfs dat ik moet besluiten bij een bushalte op de bankje te liggen tot Linda de auto heeft gehaald om mij op te halen. Elke stap is nu een teveel. Mijn middenrif krampt.

Even voor 21:00 uur komt Lin aanrijden met de bus. Zo zijn we in no time op de camping. Ik plof gelijk op de bank, in de hoop dat het weer wegtrekt. Even wat eten. Het geplande diner wordt aangepast. Voor mij maar weer toast met kaneel en een glas water. Heel inspirerend. Ik kan niet me rechtop lopen. Het feest vanavond gaat aan mij voorbij. Verschrikkelijk balen, maar het is geen keus. Linda gaat wel en heeft met twee Frieze meiden van onze groep afgesproken. Ik doe nog maar een kopje thee. Vanuit de caravan zie ik nog iets van het vuurwerk op het feestterrein. Rond 01:00 uur is Linda terug en heb ik er al een siësta op zitten.