Au velo - privé bodyguard -ouverture

Zondag 10 juli 2011

Vannacht hoost, dondert en bliksemt het. De zon is er vroeg bij en wij dus ook. Om 07:00 uur zijn we er al uit. Het is stralend weer en warm. In de voortent ontbijt nuttigen. Douchen en op naar een fiets. Met de bus rijden we naar place de l'Europe, metrohalte Flon alwaar je een witte fiets kunt huren. Het is een apart kliksysteem waarbij je de fiets op station achter kunt laten om op een volgende weer een mee te nemen. Na enig overreden mogen we zeven passen in een keer kopen. We willen niet dagelijks weer terug moeten. Die Zwitsers begrijpen niet dat je een fiets voor een week wilt hebben. Met de bus snel naar de camping om Lin haar fiets te halen.

Donkere wolken doemen reeds op, maar wij zijn vol vertrouwen dat wij het natuurlijk we droog gaan houden en laten poncho thuis. Op pad naar onze accreditatie in het Holland huis 23 km verderop. We vertrekken om 09:45 uur en moeten er voor 11:00 uur zijn. Moet makkelijk kunnen. Het eerste stuk gaat soepeltjes. Bergje af, maar dan voelen we een paar spetters. Camera en iPad even waterdicht opbergen. Het duurt niet lang of we fietsen in een goede bui.

We volgen route 1, volgens de kaart een route mooi langs het water. En dat klopt ook wel, ware het niet dat je vlak lang het water ook leuk omhoog gestuurd kan worden door de wijngaarden die behoren tot Unesco werelderfgoed. Ook prachtig, alleen hebben we niet rekening gehouden, en volgens ons de routemakers ook niet, dat we maar zeven versnellingen hebben. Enorme steile klimmen zitten in het parcours, volgens Lin steiler dan de Keutenberg. En die is al ellendig! De fietsen gaan zelfs steigeren en er rest ons niets anders dan lopend de berg de fiets omhoog duwen. OK, een klim, no problem. Maar dan volgt er nog een, en nog een.

Het is al 11:00 uur geweest, deadline voor het ophalen van de accreditatie. Dan maar het Gymnaestrada noodnummer bellen. Marco aan de lijn. We kunnen naar de Holland-stand in Beaulieu. We besluiten route 1 verder te laten voor wat hij is. Terug fietsen of met de trein? Direct langs het water is het vlak en is het maar 15 km. Dat is wel te doen.

Een restaurantje. Kop thee hebben we wel verdiend. Even opwarmen. Terwijl we zitten wordt de lucht grijzer en grijzer. Net als we willen vertrekken en de vuilniszakken tot nieuwe stijl tuniekjes hebben geknipt begint het enorm te hozen en te bliksemmen. Uhm, we schuilen nog we even. Van twee dames horen we dat het nog erger wordt en het treinstation hier tegenover ligt. Dan toch maar terug met de trein. 12:46 vertrekken we van Rivas en even na 13:00 uur zijn we in Lausanne station. Lekker de berg af rollen en binnen 10 minuten zijn we op de camping.

Snel lunchen, Gymnaestrada tenue aan en in vol ornaat lopen we naar bus 25. Plan is bij de Holland stand onze accreditatie op te halen. We worden tegen gehouden door de security en krijgen na zielig verhaal en dito blik een persoonlijke body guard met kogelvrij vest toegewezen. Hij loodst ons naar de stand. Helaas niemand daar. Niet zo gek, het is al kwart voor drie en de opening begint om 17:00 uur. Hij helpt ons verder zodat we bij de info op internet kunnen. Zo achterhalen we het nummer van Marco. Geen gehoor. Wij proberen de guard te verleiden met churro's om tijd te rekken. Maar hij heeft dienst en mag niets aannemen. Helaas moeten we verder wachten bij het hek. Eindelijk Marco aan de lijn. Weer krijgen we de bodyguard en spurten we richting Olympisch stadion. We moeten ergens op een veldje buiten het stadion verzamelen. Maar waar? Met onschuldige blik komen we zonder enige pas op plaats van bestemming. Alle landen zijn al verzameld. Een bont kleurfestijn van nationale outfits is er helemaal klaar voor. Vooral Uzbekistan en Qatar vallen op met hun traditionele kostuums. Prachtig!

Nu nog een plekje in een rij van acht vinden. Alleen bij de veteranen is nog plek. Als wij er tussen kruipen krijgen we natuurlijk naar ons hoofd geslingerd: "Het is hier voor de veteranen.", bedoelend dat we op moeten zouten. "O, maar dat zijn we ook.", meldt Linda adrem terug. Gelukkig staan we in een gezellige rij, samen met Wout en Marret Mansvelder, die we al kennen sinds onze eerste Gymnaestrada naar Berlijn.

Om 17:00 uur komt er beweging in de massa. We mogen onze jassen uit. Het is weer bloedje heet. Dat hadden we vanmorgen niet kunnen denken. We vreesden al voor een zelfde opening als in Dornbirn vier jaar terug; in de stromende regen.
Het stadion is afgeladen vol en volledig uitverkocht. Kippenvel! Letterlijk! Vrijwilligers staan langs de kant en delen high fives uit. Unieke kans om 56 nationaliteiten binnen het uur aan te raken. De sfeer zit er goed in. Waves en live band muziek. YMCA! En iedereen aan de welbekende armgebaren.

Na een ererondje stadion op pijnlijk knellende schoenen mogen we de tribune op. Voor ons is nog net plek. Zweden en nog wat landen moeten zitten op het veld.
Achteraf gezien zo erg niet, want zij zien wel de spectaculaire opening van de show. Zes F18 straaljagers geven een luchtshow met strakke formaties. Wij zitten onder het afdak waar zij overheen razen en missen zo zeer zeer spijtig genoeg het spektakel. Op een groot scherm zien we wel wat er gebeurt, maar dat haalt het niet bij het echt zien van het luchtstuntwerk. Van onze tribune klinkt dan ook een boe-geroep. Zo zonde dat ze de show op slechts een kant van het stadion richten.
De Zwitsers vervolgen de show met hoornblazers, trommelaars die er een coordinatief hoogwaardig showtje van maken, gymgebeurenen en heel wijs afrodans met live percussie. Tegen een uur of 19:00 is de opening van de 14e Wereld Gymnaestrada een feit. De vlaggen zijn gehesen. Let's party!

Heel Lausanne is afgesloten voor verkeer. Al die duizenden mensen krijg je niet meer met openbaar vervoer weggewerkt. We hebben in de krant gelezen dat er 19.100 deelnemers zijn, 3500 deelnemende Zwitsers en 4400 vrijwilligers. Overigens is 80% vrouw. Dat wordt een flinke strijd voor de dames...
Wij lopen in de massa retour. What a view! Straten vol blijheid. Uitzicht over het meer. Magisch! In ruim een uur zijn we op de camping. Onze buren zijn gearriveerd, Jaap Wals en familie. Jaap is bobo bij de KNGU.
Kopje soep, restjes van gisteren. Tijd vliegt. Afwas. Verhaaltje tikken en pas tegen twaalf uur liggen we erin.