NL Gymnaestrada

De generale zit erop: de NL Gymnaestrada in Naaldwijk. Deze is dit keer in Naaldwijk in plaats van het vertrouwde Eindhoven waar de voorgaande Gymnaestrada's de shows van de Nederlandse delegatie voor het eerst aan publiek werden getoond. Dit keer is het aantal deelnemers vanwege de crisis drastisch terug gelopen, waardoor de 600 deelnemers een weekendje in Naaldwijk mogen vertoeven.

Op de vrijdag voor het Pinksterweekend vertrekken Linda en ik vanaf huize Eggenkamp met bus en sleurhut naar de kust. De hoop is gevestigd op een lekker zonnig weekendje met uitstapje naar zee. De hele dag is het al dreigend. Dik donkergrijs pakt zich samen boven ons. Hoe dichter we bij Naaldwijk komen hoe grijzer de lucht. Bliksem en donder. O, o, o, wat zijn we blij dat we last minute voor wat meer comfort hebben gekozen in plaats van knus in een tentje bivakkeren. Gelukkig werkt de organisatie mee aan Linda's zieligheidsoffensief. Linda verkeert sinds een maand of zes in zekere positie met verwachte verlossing op 11 september. Dat geeft genoeg credits om te mogen plaats nemen bij de veteranen. Als dit maar geen voorbode is voor onze toenemende aftakeling.

We zijn reeds tijden in gevecht met de tijd en houden elkaar op scherp goed in vorm te blijven door te prikkelen met zinnen als: "Pas op, anders moet je meedoen met de wasmanden en de douchepufjes!"
Aldus trainen we wekelijks en verleggen we onze mentale barrieres opdat de fysieke barriere nog even op afstand mag blijven. Dit keer vormt de handstand-salto de grootste mentale hobbel.
Op zich is het element een eitje, ware het niet dat het nu vanaf een hoger opstakel moet worden gemaakt, de beruchte 'splitting jumper'. Dit ding is 1,25 meter hoog; net even een stukkie hoger dan een springkast. En dat maakt het daarom ook net even spannender. Daarbij moet je dynamisch inspringen en is er geen tijd voor een rustige concentratiepauze. En om de spanning nog wat extra te verhogen mag het ook nog synchroon met twee andere springers.

Dit weekend gaat het erom spannen. Voor het eerst moet het solo. Voor het eerst met publiek. Dat is nogal dwingend. Maar!!! Ik ben er klaar voor en ga pieken. Linda heeft zich met pijn in het hart toch maar afgemeld voor dit optreden. Het stadionoptreden vormt wat minder risico voor Linda en junior.

Na ruim vier uur rijden in noodweer komen we aan bij de sportvelden in Naaldwijk. We ontvangen natuurlijk het nodige commentaar op onze reiscombinatie van Mercedesbus en sleurhut. De eerste is namelijk groter dan de tweede. Installeren en nadien de accreditatie ophalen bij Marco, oude rot in het Gymnaestradavak en penningman van het grootste gymfeestje ter aarde.

In de atletiekhal halen we ons kledingpakket op. Oranje broek, jas met mooie applicatie, dryfit shirt, rottig zittende schoenen en natuurlijk ons mooie showoutfit. Dat is een zwart turnpak met gouden bies en zwart legginkje geworden. Die van Linda is een tikkie aan de kleine kant. Een grotere wordt besteld. Op de groei inderdaad. "Doet u maar XXL..." Voorlopig rekt de XL nog genoeg mee. Maar in Lausanne zijn we al weer vier weken verder en dat doet wat met het lijf van mams in spe.

Na de plichtplegingen kunnen we eindelijk aan ons diner: Sushi! Dat heb ik vanmorgen nog even in elkaar gedraaid. Heerlijk!
We lopen een rondje Gymnaestradacamping en verbazen ons over de weinige tentjes dit keer; slechts een half voetbalveld. Dat terwijl in Eindhoven wel twee velden vol stonden!